Er zit toch duidelijk sleet op Tony Scott's filmkunst: het nerveuze jumpcut-groffe korrel-felle kleuren gedoe hebben we nu toch echt wel gehad. Volgestouwd met clichés, van een ongekende voorspelbaarheid en meer onlogische situaties dan je kan opnoemen: goddank is er nog een pittige Rosario Dawson af en toe! Je kijkt het uit omdat TS je de idee geeft dat er élke seconde wél iéts kan gebeuren. Eigenlijk een beetje zoals je zit te wachten tot het reclameblok op tv voorbij is. Denzel's rol is ondertussen volledig inwisselbaar met de vorige 3 TS-film, het is dus al van ‘Crimson Tide'(1995) en ‘Man on Fire'(2004) geleden dat hij nog kon boeien. Neen, dan liever nog maar eens een Ridley Scott - Russell Crowe prent aub.

Het goede acteerwerk van vooral Jean-Pierre Bacri (Jacques) kan niet verhullen dat het plot en de uitwerking een al te mager beestje is geworden. De openingsscène is een fijn verwijzing naar 'The Shining', maar tegen het einde gaat de film (letterlijk en) figuurlijk bergaf.

Uit niets, of toch uit zeer weinig, blijkt dat hier om een ijzeren dame ging/gaat. Of men doelt misschien op de roestplekken op haar ondertussen vervlogen ziel. Meryl Streep doet uiteraard meer dan acteren, ze is gewoon ol'Maggie, maar dan heb je ook zowat alles gezegd. Fragmentarisch, bijna opppervlakkig passeren er decennia aan familiefeiten, politieke issues en persoonlijke vendetta, maar enige duiding of diepgang ontbreekt. Zelfs een fanclub had een meer kritische noot durven uiten. Neen, dit is een gemiste kans. (Het deed me ook ietwat denken aan de dubbele Soderbergh-verfilming van Che Guevara's leven. Zelfde gedachte: "Hier zat zo veel meer in! Zonde toch.")

Een absurde aaneenschakeling van ongerijmdheden, debiele plotwendingen en goor geweld, zeer zwak ondersteund door een moraliteitslesje van heb-ik-jou-daar. Butler en Foxx zijn gewoon hun geld aan het tellen, en F.Gary Gray bewijst finaal zijn ééndiomensionaliteit als regisseur. Voer voor 15-jarige jongetjes die wegens de interne hormonenoorlog sowieso geen gezag verdragen.

Melige want van elk venijn of scherpe commentaren ontdane biopic over één van Duitsland's grootste boksers. De geschiedenis wordt echter geschreven door de winnaars (vd oorlog) en dus heeft Schmeling's verhaal nooit de aandacht gekregen die het verdient. En het had ook een betere regisseur verdient. Een simpele opsomming van zijn belangrijkste kampen tussen '30 en '46, zijn grote liefde en enkele voorzichtige(!) aanvaringen met het Nazi-regime uitgesmeerd over meer dan 2 uur: dit is geen film, geen documentaire, hier is geen leidende hand in te herkennen. Bovendien is Henry Maske (Max Schmeling dus) helemaal geen acteur, maar een echte bokser, en hij knarst dan ook op een houterige hakkerige Arnold Schwarzenegger wijze door de prent. Neen, dit is geen 'Ali'.