Vrij experimentele, soms zelfs te gekunstelde, maar visueel zeer sterke opvolger van Mortier's eerste - de absurdistische muilpeer genaamd 'Ex-Drummer'. Gaat het hier om het Individu versus de Maatschappij, of versus De Overheid, ziet Mortier het kleiner en zien we echt de Eenzaamheid van het Ik, de ondraaglijke Lichtheid van het Bestaan? "Why don't we all just get along,". Dat Rodney King me voor het geestesoog springt, is een gevolg van de brute typering van de karakters: of het zijn schijnbaar willoze zoutzakken als bewaker Sam (Sam Louwyck) of misogyne brulapen zoals bijna al de andere mannelijke personages. De shotkeuzes en vooral de zeer sfeervolle en talrijk(!) aanwezige slow motion beelden zijn hallucinant mooi: vooral de 5 minuten vlàk na de bomaanslag zijn fenomenaal! De bijhorende score is daar ook mee voor verantwoordelijk: componist MGR, oftewel Mike Gallagher, lid van de metalband Isis en bezieler van het project Musterd Gas and Roses, kortweg MGR. (Met dank aan K. Vonneguts 'Slaughterhouse Five': een afrekening met de eigen trauma's overgehouden aan het beruchte geallieerde horrorbombardement op Dresden aan het einde van de Tweede Wereldoorlog). Gallagher's kale, summiere gitaarpartijen illustreren het grijze bestaan perfect. Om dan met het ijselijk mooie 'Going Home' van Bony King Of Nowhere af te sluiten. Freaky toppertje, deze prent.

Dat nu ook al giganten als Michael Bay en Steven Spielberg zich op de teenager-superpower-outcast franchise-trein hebben geworpen, moet de wenkbrouwen serieus doen fronsen. Weer maar eens een zoveelste Harry Potter/Twilight/Heroes flutverhaaltje waarbij een verborgen supertalent voor een lief meisje valt op school, en ontdekt wordt door de slechteriken (hier kale vissenhoofden met lange jassen, hoe komt men er op??). De teenage superman van dienst is een ondermaats acteur/fotomodel Alex Pettyfer naast eerder genoemde Timothy Olyphant, die echt nog géén énkele deftige film heeft opgeleverd. De doelgroep, de - reeds door minderwaardige mp3-'in-ear'-hoofdtelefoons geteisterde - jeugd zal met de bijhorende oorverdovende score alvast niet in slaap vallen. Michael Bay zag en vond het goed. Filmliefhebbers zich te onthouden.

Wat begint als een fijne maar in vitriool gedrenkte karakterfilm, eindigt als een knullige aflevering van Columbo. Bombshell Ludivine Sagnier (zie ook Swimming Pool) houdt makkelijk de evenknie van ervaren rot Kristin Scott Thomas: het aantrekken en afstoten houd je op de rand van je stoel. De uiteindelijk afwikkeling is echter een flauwe detective-by-numbers, waarbij het hele verhaal staat of valt met het vinden van een sjaal en een mes, Alain Corneau onwaardig quoi. Toch de moeite om deze 2 topvrouwen aan het werk te zien.

Eens de aftiteling begint, ben je deze film al vergeten. Het enige dat je nog weet is dat Cameron Diaz en Tom Cruise er in meespelen, en dat het de regisseur van ‘Girl, Interrupted', ‘Walk the Line' en ‘3:10 to Yuma' was. Ja, tóch wél. Niet te geloven dat er producers zijn die hier geld in willen steken, maar je ziet dat de namen op de affiche al 50% van de investering terugbetalen. Enkel te bekijken als je écht niets anders te doen hebt. En dan nog...

In het jaar dat Sandra Bullock een Oscar wint voor 'The Blind Side' produceert ze ook deze komedie om er zelf de hoofdrol in te vertolken. Heeft ze het scenario niet gelezen, was ze écht gewoon stapel van Bradley Cooper, en wou ze er dus per se mee op pellicule, dacht ze er veel geld mee te verdienen of had ze gewoon tijd over? Want dat zijn de dingen waar je aan denkt terwijl deze prent zich voor je ogen ontrolt. Of ook: 'die laarzen? echt?'. Of ook: 'halen ze morgen de PMD of de GFT zakken op?' Je denkt aan vanalles, maar niet aan een film.