Bijna 50 (!) jaar oud maar spijtig genoeg nog steeds aktueel (cfr. Noord-Korea of Iran) en behalve de zwart-wit beelden voelt de film zélf ook helemaal niet gedateerd aan. Een sublieme Peter Sellers (3 x te zien hier, met dr. Strangelove zelf als hilarische toppunt) draagt het grootste deel van deze fijne satire. Dichter bij komedie zal Kubrick echter nooit komen: het is de afspiegeling van een reële nucleaire dreiging die je even zo goed doet rillen als lachen. Het zou grappig zijn, moest het niet zo écht (mogelijk) zijn. Sterling Hayden is super als de geflipte generaal Jack D.Ripper die overal communistische complotten ziet met de ultieme theorie dat de communisten de lichamelijke vloeistoffen van de mens willen aantasten door middel van fluoridering. Ook een steengoede muziekscore trouwens ("When Johnny Comes Marching Home", "We'll meet again") Fantastische film, verplichte kost als je het mij vraagt.

Oerdegelijke maar gortdroge verfilming van de woelige jaren 1865-'66 waarin voor de eerste keer een Amerikaanse president vermoord wordt. (Er zullen er nog 3 volgen, waarvan JFK uiteraard de laatste was...) Robert Redford heeft een boon voor historische accuratesse, en net dat doet deze film de das om: het zou een documentaire uit die tijd kunnen zijn. Zijn oog voor detail is echter wel fenomenaal en de autochrome beelden brengen je onmiddellijk 140 jaar terug in de tijd. Ook het bijna emotieloze spel van McAvoy en Robin Wright maakt het een wat onderkoelde vertoning (maar mss waren de mensen toen echt veel gereserveerder in de omgang). Al bij al een knappe productie, to-the-point gebracht en met een duidelijke vingerwijzing naar het huidige Guantanamo, waar ook burgers voor militaire krijgsheren verschijnen op basis van dubieuze verklaringen. Er is dus nog niks veranderd in de afgelopen anderhalve eeuw. En het is dàt wat Redford wil zeggen. En hij heeft dat mooi en duidelijk gedaan, maar het mist wat peper en zout.

Eendimensionale, belachelijk gewelddadige politiethriller waarin Jason Statham verplicht wordt van meer te acteren dat te vechten, waarin hij wonderwel slaagt. Ondanks dat het verhaal met haken en ogen aaneenhangt, de slechterik karikaturaal .. euh .. slecht is, en de nevenplots volstrekt minderwaardig zijn, kijkt het vlot weg en verveel je je geen minuut. Meer moet je van dit soort films niet verwachten.

Sofia Coppola toont haar unieke filmtalent en komt met deze 'Somewhere' dicht bij de perfectie. Het is een sublieme mix geworden van 'The Virgin Suicides' en 'Lost in Translation': lange bloedmooie shots afgewisseld met sublieme muzikale keuzes (de paaldansende twins-scène op Foo Fighters' My Hero is niet minder dan fenomenaal: "there goes my hero- watch him as he goes- there goes my hero- he's ordinary"). Stephen Dorff bewandelt uitmuntend de weg van lethargie tot catharsis: heel knap hoe hij bijna ongemerkt, en dus über-subtiel, van desinteresse en desillusie naar een bekommerde vaderfiguur men zo (opnieuw) zijn dochter (een sprankelende Elle Fanning)en de zin in/van het leven ontdekt... Het is van Gus Van Sant geleden dat een regisseur me nog zo kompleet kon inpakken. Op eenzame(!) hoogte, deze film.

Ondanks het ijzersterke bronmateriaal (Cormac McCarthy!) en 'a stellar cast' is Billy Bob Thornton schromelijk mislukt in de verfilming ervan. De eenzaamheid en de weidsheid heeft hij enkel omgezet in onbeduidende traagheid, letargische gesprekken en meerdere richtingloze scenes. Bovendien wordt de leading man John Grady Cole (wederom een fletse Matt Damon) makkelijk van het doek gespeeld door een sprankelende Penelope Cruz en sterke bijrollen door Henry Thomas en Lucas Black. Neen, geef ons dan maar 'No country for old men' of zelfs 'The Road'!