Van DJ Caruso kan je dus echt niets meer verwachten dan een hedendaagse versie van een fenomenale klassieker: je verveelt je net niet, het is op maat van de multiplex-generatie, en de inbreng van gsm, laptop en camcorder is dan ook onvermijdelijk. De film wordt zo wel sneller, flitsender, en soms best wel spannend, maar nooit broeierig, onderhuids of virtuoos terroriserend. Het einde is zo knullig dat je zelfs nog geen seconde vreest dat Kale (Shia Lebeouf) het misschien niet zal halen. Neen, na 'Taking Lives', 'Two For The Money', 'Over There', 'Eagle Eye' en 'I Am Number Four' is het wel duidelijk: dit wordt nooit mijn favoriete regisseur.

Niet het meesterwerk waarop we hoopten - Russell Crowe is nu eenmaal geen Sean Connery - maar een sof zoals Kevin Reynolds' Prince of Thieves (uit '91 alweer!) is het gelukkig niet geworden. Ridley Scott neemt gewoon te veel tijd om alles historisch te kaderen, om dan tegelijkertijd een té oude Robin te portretteren om nog maar aan het begin van zijn legendarische carrière te kunnen staan. De kostuums, set pieces en actie (die clash op het strand!) zijn echter wél op niveau. En het vermijden van de clichés in het verhaal - het duffe stelen van de rijken, de eindeloze degengevechten (zie Errol*geeuw*Flynn in '38) - geven je in ieder geval een nieuwe reden om te gaan kijken... Cate Blanchett ook natuurlijk.

Meer ode-aan dan biopic-van: beeldend kunstenaar Joann Sfar is duidelijk fan van Gainsbourg. Terwijl dit in het eerste deel, vóór de grote roem, nog aanstekelijk en aantrekkelijk werkt, weet Sfar duidelijk geen raad met de ontspoorde, dronken of gedrogeerde franse rockster. De in het begin getoonde ironie à la française, de tijdsituering ('45-'55) en de personificatie van zijn alter ego La Gueule (een duidelijke verwijzing naar de toenmalige spotprenten "De Jood") is dus volledig geslaagd. Juliette Greco is de eerste boost voor z'n ego, later volgen nog France Gall, Brigitte Bardot(een über-yummie Laetitia Casta!) en Jane Birkin(de ondertussen betreurde Lucy Gordon, ze pleegde kort na de film -mei 2009- zelfmoord in haar appartement in Parijs). De laatste jaren van zijn carrière zijn slechts anekdotisch weergegeven, enige diepgang ontbreekt hier dus. Toch een zeer aangename prent: alleen al voor de fantastische muziek is dit een aanrader natuurlijk!

Een type-voorbeeld van de moderne amerikaanse komedie: Jay Roach gaat echter niet vol voor de hilariteit, hij wil aan de grootste idioot van dienst Barry Speck (Steve Carell) af en toe gevoeligheid en zelfs intelligentie meegeven. De kijker wordt verplicht hem sympathiek te vinden, en op dat moment knalt Roach hem terug in de debielenhoek.. Daardoor heeft hij ook te veel tijd nodig (bijna 2 uur) om zijn verhaal te vertellen. De show wordt eigenlijk gestolen door 2 uitstekende bijrollen (Zach Galifianakis en Jemaine Clement, maar vooral door de fenomenale "Mous-terpieces" van Barry! Geniaal idee! Maar, uiteindelijk te weinig om een deftige score te halen.

Te braaf als horrorprent, een beetje te voorspelbaar in het thrillerelement: 'Devil' deed me denken aan de 80's 'Twilight Zone' serie. Een goede premisse, kort en krachtig uitgewerkt, zonder te veel blood and gore... Maar dat kan de bedoeling niet geweest zijn, vermoed ik dan. Dit is deel 1 van The Night Chronicles: M Night Shyamalan's hoofd staat niet stil, de uitwerking is echter vis noch vlees, dat kan dus beter...