De ploeg van het ondermaatse 'Legion' slaagt er ook nu weer niet in boven de middelmaat uit te stijgen. Het kan dan ook wel aan het totale non-talent van Paul Bettany te wijten zijn (een 'acteur' in het rijtje van Steven Seagal, Christopher Lambert en Jason Statham). Visueel is het best te pruimen: monochrome decors, originele kostuums, cool wapentuig en dan die 'nitro'-motors op zonne-energie, héhé. Conclusie: een emotieloos, bijna stompzinnig post-apocalyptische stripverfilming, die je enkel doet verlangen om de eerste 'Mad Max' nog eens op te zetten.

Deze ontgoochelende Joel Schumacher is amper de moeite om uit te kijken. Verwacht geen 'Kids' of een moderne versie van zijn eigen 'St Elmo's Fire': de afwezigheid van empathie bij de karakters in deze 'hip teen flic' trekt je als kijker ook gewoon mee de dieperik in. Op het einde interesseert het je zelfs niet hoe fout het gaat aflopen. Want dat het fout zal lopen met dealer White Mike en zijn rotverwende rijkeluisvriendjes word je gewoon verteld (!) door een vreselijk overbodige voice-over van Kiefer Sutherland. Is Schumacher ondertussen toch te oud om nog eens te schitteren zoals met 'Lost Boys', 'Falling down' of 'Flatliners'?

Zeer conventionele en dus voorspelbare actiefilm met veel -letterlijke- verwijzingen naar het graphic novel-bronmateriaal. Enkele originele vondsten leuken de prent wel op, maar de karikaturale slechterik (Jason Patric) en de volledig afwezigheid van enig plot (waarom moesten die Losers eigenlijk dood in Bolivië?) maken van het geheel een wat bleke ervaring. Gelukkig is er Zoë Saldana en een paar knaller-actiescènes om je naar het einde te slepen.

Net onvoldoende opeenvolgende hilarische momenten om écht van een geslaagde comedy te spreken, met een paar irritante, want té typisch amerikaanse, been-there-seen-that-before, situaties (het gunshot-incident en de-autodeur-eraf-moment, komààn zeg, weg ermee!). De dialogen zijn echter wel van hoog niveau, en de chemistry tussen Downey jr en Galifianakis groeit óók bij de kijker naarmate de film vordert. Regisseur Todd Phillips die na 'Old School' en 'Road Trip' opeens dik scoorde met 'The Hangover', valt met deze net tussen alle walletjes van deze voornoemde én iets beter geslaagde comedies... Toch de moeite om ongegeneerd in de zetel te hangen, halve liter pils in de hand.

Vrij brave, zelfs cleane biopic over het -voor het grote publiek- onbekende deel van het leven van John Lennon. Lang voor er zelfs nog maar sprake was van The Beatles, is John gewoon een wat patserige tiener die wordt opgevoed door zijn tante en nonkel in een duffe buitenwijk van Liverpool. Tot zijn moeder Julia (Anne-Marie Duff) in beeld verschijnt, en hem een vrijere opvoeding biedt dan de koele tante Mimi (Kristin Scott Thomas). Via de eerste banjo/gitaarakkoorden, de eerste liefjes, de ontdekking van Screaming Jay Hawkins en Elvis Presley en de vroegtijdige dood van zijn moeder volgen we John op een emotionele rollercoaster-ride door zijn jeugd. De toen 19-jarige Aaron Johnson vertolkt een degelijke Lennon, al gaan de 2 'moeders' met de pluimen lopen. Prachtige settings, decors, kostuums én vetkuiven - leve de fifties! - die je samen met de muziek een hele film lang doen wegdromen. Een brave 'Walk the Line' zeg maar...