De van-het-blad-spetterende-dialogen en vlijmscherpe psychologische analyses van Nick Nornby's boek zijn we dan kwijt, het verhaal en de persoanges stààn er nog wél. De Weitz broeders zijn echter de grote schuldigen aan de bijna fatale veiligheid waarvoor zij dus gekozen hebben. Geen weerhaakjes meer, alles kids/family-proof. Hugh Grant tracht (een beetje toch) van zijn puppydog-imago af te stappen door een egoistische rijkeluiszoon/slacker te spelen, maar verwordt achteraf toch weer gewoon tot de personages in "Four weddings" etc. Zijn twijfels en uiteindelijke mentale crash zijn best te geloven, de kleine Marcus ontwapenend, kortom, een kleine 2 uur de zomerzon voor op een regenachtige zondagmiddag, niet in het minst door de vlinders-in-de-buik soundtrack van toffe muts Badly Drawn Boy.

Net wanneer je denkt alles gezien te hebben, én er nu toch al 5 jaar voorbij zijn sinds je non-talenten als Vin Diesel of let's say The Rock hebt gezien - beiden op hetzelfde inferieure carrièrespoor als Steven Seagal - kom je dit tegen. Het enige wat je de regisseur moet nageven: het gaat vooruit. Een film van 130 minuten, met 3 of 4 shots die langer duren dan 3 seconden: epileptici dienen zich te onthouden. Deze flikkerkastvideoclipstijl dient natuurlijk om de ontelbare fouten in het script of de tijdslijn te verdoezelen. En er is iemand zwanger, en dan volgt de lijn: family is important. Enzovoort. Niet te geloven, dit.

Uiterst charmante, zij het wat ruwe, schetsmatige verfilming van het onwaarschijnlijke leven van Howard Marks, die het van hoogintelligente student-later docent, schopt tot internationaal gezochte en nog steeds de grootste hasj-importeur vd UK en USA. Rhys Ifans is superb brits onderkoeld hilarisch, de auto's, kleding én muziek maken er een swingend retro feestje van, nog beter van te genieten onder de invloed van roesopwekkende middelen. Groovy!

Na dat ik het boek van Kluun eigenlijk met walging tov. Stijn, de echtgenoot in kwestie, had uitgelezen, kon ik het toch niet laten om de film te bekijken. En ondanks àlle aanwezige clichés van de nederlandse film (overmatige naaktscénes, stijve voice-over en een pompende soundtrack: 3 X chéck!) is het toch de moeite om bij te gaan zitten. Carice van Houten ís gewoon Carmen, bang, breekbaar maar o zo sterk, en ook Barry Atsma als de eerder genoemde Stijn - een blaaskaak op z'n best, een regelrechte klootzak op de andere momenten, en zowat grootste leugenaar en egoïst uit de recente nederlandse literatuur - doet je regelmatig vloeken van afkeer (wat een goed teken is dus). De aftakeling van Carmen en het steeds maar groffere vreemdgaan van Stijn, de relatie rond hun kind Luna, het is allemaal zeer zwaar om te verhappen, maar daarom niet minder goed. (Anna Drijver als Roos, de minnares, is trouwens een juwééltje om naar te kijken, ook met kleren aan...)

Overgestyleerde, maar werkelijk prachtige acteurscinema, met een Colin Firth - als homoseksueel in een 50's keurslijf die net de liefde van zijn leven verliest - die je zó meeneemt naar zijn eigen ongemak en verdriet en van wie je zelfs de ridicuul-pathetische zelfmoordpogingen voor waar aanneemt. Een oogverblindende Julianne Moore krijgt net wat te weinig speeltijd, imo. Voor mij blijft Ford hier nét - en dan bedoel ik echt zeer zeer nipt, haha - aan de juiste kant van arty: de slow motion, de filters, de ultra-korte momenten van donker-naar-overbelicht net voor de flashbacks, de alomaanwezige (homo)erotische sfeer, de sublieme art direction (de kleren, de meubels, het haar, de muziek, alles is über-yummie). De 3 jonge jongens/verleiders leveren trouwens ook stuk voor stuk sterke vertolkingen. Een beetje Almodovar, een beetje de fotografen-techniciteit van Corbijn's 'The American', maar helemaal de moeite.