In de eindeloze reeks prison movies - het betreft hier eigenlijk een gesloten jeugdinstelling - zal deze niet in de top 10 belanden, maar dankzij enkele fijne momenten blijft hij wel boeien. Er is echter geen tijd gemaakt voor karakterschepping, regisseur Kim Chapiron kiest voor de dagdagelijkse sleur, en buiten de obligate (!) geweld- en verkrachtings-scène, wordt het een bijna poëtische kijkervaring.

Flauw en voorspelbaar maar wel fantastisch in beeld gebracht: het mag duidelijk zijn dat 90% van het budget naar het loon van de 2 hoofdrolspelers en de locatie(s) is gegaan. Een soort van 70's James Bond meets Mission Impossible light of zo. Enkel voor de JD en AJ fans.

De eerste gedachte was hier uiteraard: wat als de scriptschrijver en regisseur eens een keer meer dan 20% van hun hersenen zouden gebruiken? De helft van de 'visioenen' zijn rechtstreeks gepikt van 'Enter The Void' (Gaspar Noé) En hoe westers/beperkt kan je zijn als bij 'De Slimste Mens' de enige ambities zich gaan beperken tot: Eddie schrijft in luttele dagen een bestseller, dan is het summum de aandelenhandel en megafusies. (Doelpubliek is immers duidelijk: alleen maar blanke wereldvreemde middleclass betaal tv-abonnees) Wat een centenhoer; die Eddie, en dus ook regisseur Neil Burton en zijn hele kliek. Tenslotte zijn de belagers ook nog eens klonen uit ander films. Grijze mannen met stijve lippen die hun hardloopstijl hebben afgekeken van T-1000 of Hugo Weaving in 'The Matrix'. Thematiek: koning Midas en zijn goud, Faust en zijn pact, seen it a lot and so much better. Als je dan écht zo slim wordt, wààrom vergeet je dan in godsnaam telkens wanneer je laatste pilletje op is. Pfff. Maar kom: we've seen worse.

Een film als festivalpils: lauw, geen schuim, in een plastic bekertje, maar je drinkt er toch altijd meer van dan je op voorhand had gepland. Met een script van 2 A4'tjes, een locatie die is beperkt tot een lift, een trap, het dak en de woonkamer van een loft konden de gebroeders Strause (Aliens vs Predator 2) zich volledig op hun CGI-talenten focussen. (Daar hebben ze wel een indrukwekkend parcours: 300, Avatar, 2012 en Iron Man 2) De aliens, hun razende killer-instinct, de ruimteschepen en de luchtgevechten zijn net spectaculair genoeg om te blijven kijken. Het einde is echter zo belachelijk (of lachwekkend, maar dat was zeker niet de bedoeling, imo). Toch liever nog een plastic bekertje bier dan dit ooit opnieuw te bekijken.

Hoogst vermakelijke moderne ode aan de 70s pulptrashers zoals 'Bamboo House of Dolls', 'Blood Sucking Freaks', 'The Corpse Grinders' of 'Miss Nymphet’s Zap-In and The Ultimate Degenerate', nu terug van weggeweest dankzij QT en RR's double grindhouse bill 'Deathproof' en 'Planet Terror'. Deze mag er best naast staan, ondanks de onnodige vertragingen in deel 2: de regisseur vond het nodig om demon-from-hell Milton (een vrij bedeesde Nicolas Cage eigenlijk...) zijn familiekroniek te laten vertellen! Maar de vette muscle cars, über-coole wapens als de Godkiller, waanzinnige satanaanbidders en een lichtjes fantastische William Fichtner als de mede-demon The Accountant geven je waar voor je geld. Doe daar een badass chick (Amber Heard is op dreef!) in hotpants bij en je hebt pulp van de bovenste plank.