Dit blijkt achteraf dus echt wel zo flauw te zijn als de dommige titel doet vermoeden: het leek een goed idee op papier en dààr had het beter bij gebleven. Ondanks de grote namen vóór alsook achter de camera (Howard, Spielberg, 'Star Trek'-rebooters Kurtzman/Orci, Damon 'Lost'Lindelof) is dit net of ze 2 films aan elkaar hebben gekleefd, en slechts 1 ervan houdt een beetje stand. En dan nog enkel dankzij de camera van Libatique (zie vooral Darren Aronofsky): de western-feel zit wel goed. Zonde van die aliens, dus.

Enkel door mee te stappen in de trance van Malick, en de onconventionele filmtaal die je The Big Picture wil tonen, zal je door deze beeldensymfonie zowel lichamelijk als geestelijk diep worden geraakt. De camera van Lubezki registreert dàn als een satelliet, dan weer als een microscoop, Malick presenteert een dwarsdoorsnede van De Mens tegenover De Natuur tegenover religie en spiritualiteit tegenover De Rede, en dit aan de hand van enkel letterlijke voorstellingen. Op de fijne tonen van Brahms en Smetana, aangevuld door Alexandre Desplat krijg je oa. de Big Bang, Darwin, en zie je hoe nietig het leven van de O'Briens is, hoe onnodig de tirannieke dwang, hoe klein het is van de vader om zijn mislukt leven door te laten wegen op de rest, vooral op de oudste zoon. Terrence Malick is er in geslaagd het filmspoel als een dubbele DNA-helix te ontrollen over het Alles en het Niets, zoals enkel de allergrootsten (Kubrick, Bunuel, Tarkovsky) dat kunnen.

Het is in zulke gevallen heel moeilijk om de film als film te beoordelen, en je dus niet te laten meeslepen door de fantastische muziek die toch de ruggegraat van een biopic over een muzikant vormt. Zie ook 'La Bamba' (Richie Valens) of 'Hail Hail R'n'R' (Ch. Berry), beide trouwens van deze Taylor Hackford, of het meest recente meesterwerkje 'Walk The Line'(over The man in black). Ook uit deze 'Ray' blijkt de echte persoon achter de artiest niet zo'n leuke mens te zijn: een dikke egoïst, een heroïne-junk met een zeer negatieve houding tov de vrouwen in zijn leven. Naast die klootzak is hij gelukkig ook de visionaire pianist/songschrijver waardoor deze film swingt als een tiet. En het zou Hollywood niet zijn, moest op het einde zijn dode broertje hem niet van alle zonden komen verlossen natuurlijk. Hey Taylor, "Don't jive me, man."

LA Confidential meets The Big Lebowski imo: het laconieke spel van een superbe Elliot Gould, het luie tempo, het draagt allemaal bij tot een unieke 70's filmervaring, welke nu als traag wordt beschouwd. De aanpassing van R.Chandler's 50's detective-story naar een moderner LA, de klassieke off-screen voice die nu gewoon door Philip Marlowe zelf on-screen wordt gemompeld, het hoge slacker-gehalte ipv écht hard-knocks en hard-boiled over te komen, Altman kan het parodiëren niet verbergen. Dat de theme-song van John Williams in alle vormen terugkomt (zelfs als muzak in de supermarkt) is ook een fijne vondst. (En Arnold Schwarzenegger rolt hier zelfs een halve minuut met zijn toen nog jonge spierballen.) "Well, It's OK with me."

Deze Franse 'Schindler's List' zal door het ontbreken van de alomgeliefde spielbergiaanse cinematografische trucjes niet dezelfde toppen scheren. Het is te braaf in beeld gebracht, het verhaal wordt bijna als non-fictie gebracht, met enkel dramatiek in de vorm van wat kindergehuil, of bvb één achtergebleven schoentje en de begeleidende weemoedige muziekscore. Je wordt natuurlijk (verwacht) geshockeerd (te zijn) door de perverse openlijke samenwerking van de franse overheid met de nazi's, alsook met de achteloosheid en het gewoon wegkijken van de buren in de straat, wanneer de uiteindelijke raffle of razzia plaatsvindt. (Een eeuwige schandvlek waar ze ook in Antwerpen of Nederland kunnen van meespreken trouwens.) Een kandidaat om nog lang mee te draaien in het schooltelevisie-circuit, dat wel.