Een Marvel in de handen van Branagh: er zal toch een kleine huivering over de nerdy rugjes aller landen zijn gegaan. Het is uiteindelijk toch een tamelijk geslaagde mix van serieuze confrontaties en wat meer luchtige momenten geworden. Het eerste kwartier doet anders het ergste vrezen: het pathetisch serieux op zowel Asgard als Jutenheim, storende CGI (die Frost Giants, pff) en vage gevechtsscènes alom. Na zijn verbanning naar Aarde wordt (de australische Chris Hemsworth) Thor gelukkig iets meer 'ontspannen', en daar zorgt o.a. Jane Foster (Natalie Portman) voor. Fijn comic book vertier, ondanks het digitale ruis.

Het is Snyder dus niet gelukt om dit monster te temmen: was de originele stripreeks al compleet van de pot gerukt intellectualistisch geneuzel, dan is er hier niets méér mee gedaan. Weer moet je door al de achtergrond-bagger heen, slome flashbacks en semi-filosofische beweegredenen, met wat 60s politiek en muziek er overheen. Het gaat dus voor geen meter vooruit, en dan is 2h45 echt wel te veel. Neen, dit is enkel interessant voor de echte Watchmen-en Minutemen-adepten.

Intrigerende (en ondertussen al de 3de) verfilming van Matheson's sci-fi klassieker uit '54. Net als in het boek krijg je een tegen de eenzaamheid en waanzin vechtende Robert Neville: door rigide routines in te bouwen tracht hij toch een beetje een 'normaal' leven te behouden. Eten, sporten, wat racen met je vette Ford Shelby Mustang GT500, maar ook werken, en af en toe een uitje met de hond om een balletje te slaan: Will Smith doet het verrassend sterk en geloofwaardig overkomen. Alsook de creepy waanzin wanneer hij een hele Shrek film kan lipsync'en of etalagepoppen opvrijt. De finale doet echter veel kapot: de slechte CGI van de darkseekers doen je amper huiveren en het snelle afhaspelen van Neville's lot om de titel te verklaren is ronduit flauw. Spijtig. Toch één van de betere big budget prenten, imo.

Verrassend fris-bruisende tragi-komedie waarin de schrijvers net-niet-cynisch de draak steken met de voorstelling en verwachtingen van U en Ik op het vlak van liefde en relaties. Zo vermijdt (videoclip)regisseur Marc Webb de al te kleffe en voorspelbare 'rom-com traps', is de chemie tussen Gordon-Levitt en de immer über-cute Zooey Deschanel zeer aanstekelijk, en zorgt de soundtrack (Regina Spektor-The Smiths– Doves-Hall & Oates-The Temper Trap-Carla Bruni-Feist-Simon & Garfunkel-Wolfmother!) geregeld voor een goedkeurende knik. De inventieve filmverwijzingen naar Bergman en Fellini zijn fijne vondsten, de 'Memento-style' vertelstructuur en split-screens storen nét niet, maar de afsluitende (onvermijdelijke!?) preek in de vergaderzaal kost deze prent toch een punt. Al bij al een beter exemplaar van het genre.

Middelmatig en tamelijk seksistisch portret van een groepje dertigers die elk op hun beurt worstelen met trouw, vertrouwen en liefde. De vrouwen worden bijna allemaal als halve neuroten voorgesteld, de mannen als ongeïnteresseerde zolen: je blijft - zeker als man - vooral kijken omdat Scarlett, de beide Jennifers en Drew Barrymore gewoon leuk zijn om ..euh.. naar te kijken...