Hij zal het wel nooit leren, onze J.J.: wederom neemt hij veel te veel hooi op de vork, slingert hij de kijker meer losse eindjes in het gezicht dan goed is voor een mens, of een plot ('Lost', iemand??) Ook het te groot aantal referenties (een hommage is hier dus even zo goed een moderne rip-off als je het mij vraagt) aan de hier ook al vernoemde 'Goonies', 'ET', 'Close Encounters' en er hangt zelfs een zweem van de 70's 'Jaws'-sfeer in het getroffen stadje (De collectieve angst! De eenzame sheriff! De wetenschapper!) doet de film geen goed. Elle Fanning is hier de absolute ster van dienst, de film zal echter in het JJ Abrams-rijtje blijven staan, zeker niet tussen de Spielberg-toppers waar het zo naar lonkt.

Van Sant strikes again! Ingetogen, dromerig, licht-surrealistisch liefdessprookje over leven en Het Leven: want wat doe je, als weesjongen, met het feit dat de liefde van je leven al stervende is? Henry Hopper(zoon van!) is als Enoch bijna Casper the friendly Ghost, incluis de geest van een overleden japanse kamikazepiloot als vriend. Op zijn dagelijkse tocht langs elke mogelijke begrafenis ontmoet hij dan eindelijk zijn soulmate Annabel (een werkelijk fantastische Mia Wasikowska, zie ook 'Alice in Wonderland'), enkel om te vernemen dat ze terminaal is. De sublieme fotografie van Harris Savides ('Zodiac'!'Somewhere'!) dempt het gemoed, je kan als kijker niet om de charmante fataliteit heen, en (letterlijk) met pijn in het hart, dank je bij de aftiteling cast en crew voor al dit droevig moois.

Vrij gewelddadige, maar nogal saaie, bijna dommige verfilming van het legendarische fantasy-verhaal (uit 1932 alweer!) van Robert E. Howard. Regisseur Marcus Nispel ('remaker' van 'The Texas Chainsaw Massacre'/'Friday the 13th') vindt helemaal geen evenwicht tussen de fantasy-storytelling en het brute geweld. Het is schedel-verbrijzelen en ledematen-hakken aan de lopende band, het CGI-bloed overvloedig rondspattend. Acteursgewijs haalt enkel Ron Perlman als de vader enig niveau, de mooie dame-in-distress Rachel Nichols is wel fijn om naar te kijken, spierbundel van dienst Jason Momoa nogal eendimensionaal, maar ach, zijn toekomst is verzekerd, met de opties op nog 2 films. Neen, geef ons dan toch maar de versie uit 1982, written and directed by John Milius, starring Arnold Schwarzenegger and James Earl Jones.

Zeer geslaagde samenwerking Burton/Depp waarin je moeiteloos tussen de nederlandse immigranten in New England anno 1799 verdwaalt, met de nerveuze Ichabod Crane als een soort progressieve Sherlock Holmes. De superieure art direction met speciale blauw/groen tinten, eeuwige mist en top special effects (met enkele zéér knappe onthoofdingen imo) maken er een visueel festijn van. De fijne humor en Danny Elfman score zorgen dat dit één van de beste Burton/Depp's is in de reeks. 'Giddy up, horsey, giddy up, no, no not that way...'

Sterk verwant maar oppervlakkiger, én vooral lúider, met het bijna gelijktijdig uitgebrachte 'The Town' van Ben Affleck. Ook hier een professionele overvallersbende die op de hielen wordt gezeten door een cynische flik. Die flik (Matt Dillon) steelt makkelijk de show naast de ronduit clichématige prestaties van enkele van de heist gang in kwestie. Veel gevloek en getier, veel ontploffingen (C4 is hier het fetisj-wapen van dienst) en heel af en toe een originele shoot-out of foot-race. Je kijkt het uit en dan ben je het vergeten.