En nog maar eens een rechtbankthriller-by-the-book, of zat er toch nog iemand te wachten op de zoveelste versie van een 'Primal Fear', 'A Time To Kill' of 'Presumed Innocent'. Het is echter wel een prettige wegkijkprent, met de betere supporting roles en goed gekozen muziek, maar meer niet.

Wat het eerste half uur belooft, wordt vakkundig de nek omgewrongen (haha, ja ja) in het laatste uur: wat een warboel, plottwist met een baard, flauwe horror en een typisch 'open' horroreinde, waar enkel een 15-jarige nog van onder de indruk is. Neen, enkel kijken om de mooie Julianne Moore bezig te zien, verder niet veel soeps.

Net geen 13 in een dozijn romcom, en dit enkel maar omdat Shirley MacLaine en Mark Ruffalo hier de meubelen redden. Weinig goede grappen en niet zo heel veel romantiek, wel een fijne vondst om The Graduate door heel het verhaal te weven. Voor de Aniston fans eigenlijk.

Het was voor F Gary Gray de laatste keer dat hij ietwat credibiliteit over hield na een project, al zijn volgende prenten bulken van de foute camp, b-acteurs en rommelscripts. De topcast en een voorbeeldfilm van de bovenste plank zal hier niet vreemd aan zijn. Slechts 5 minuten heeft Donald Sutherland nodig om de beste te zijn, met Norton op een verdienstelijke 2de plaats. Het zijn echter de supercoole Mini's en de onweerstaanbare Charlize Theron die de show stelen. Het betere actiewerk: fijne FX en een vlotte story.

Classic uit de nineties, nog eens grondig herbekeken. Het blijft een sublieme doch barokke verfilming van de strijd tussen Goed en Kwaad, het Geweten vs de Verleidingen (hier dan vooral sex en geld) in het pre-9/11 New York van veel geld, blitse pakken en gewillige vrouwen. Het bijbelverhaal in 'Wall Street', quoi. Hoe Pacino hier gewoon iéderéén naar huis speelt, ik kan er niet genoeg van krijgen. Net als upcoming stars K.Reeves(Kevin), de bloedmooie Charlize Theron(Mary Ann) én Connie Nielsen is de hele prent een lust voor het oog: perfect tempo, spanning, de geloofwaardige downward spiral van Mary Ann (Rosemary's Baby iemand?) met een onvergetelijk slotpleidooi van Pacino(John Milton, haha, Paradise Lost, got it?) tegen de 'afwezige huisbaas' God. Smullen.