Wat Allan Parker hier juist mee wil bereiken, zal wel nooit helemaal duidelijk zijn. Wanneer je je film op deze extreme plottwist laat eindigen, bedrieg je eigenlijk je kijkers. Je laat David Gale (een bleke Kevin Spacey) eerst als linkse witte ridder en goede vader een pleidooi afsteken tegen de onmenselijkheid van het Texaanse systeem, voert een Bitsey Bloom op (Kate Winslet holt letterlijk én figuurlijk achter de feiten aan) die hem dan toch gaat geloven, maar je draait dan alles in de soep, énkel en alléén om die 'oh my god'-reactie op het einde te verkrijgen. Neen, een soort manipulatieve cinema wat je van een beginner kan verwachten, niet van een crack die Midnight Express, Fame, Pink Floyd The Wall, Birdy, Angel Heart, Mississippi Burning, The Commitments, Evita en Angela's Ashes op zijn conto heeft. (Rhona Mitra als de onweerstaanbare Berlin doet je hartje dan wél weer terecht wat sneller kloppen!)

Een vreselijk ondermaatse buddy-goes-bad movie, waar werkelijk elke scene en/of idee schaamteloos gejat is bij de meer kwalitatieve voorgangers. Neem wat Pulp Fiction samen met Edge of Darkness, The Yards of Heat, verwaarloos je scenario en stop je geld in de cast. Bruce Willis is een karikatuur, Ryan Phillippe valt definitief door de mand en 50 Cent, tja, wat wil je... Gooi er dan een plot tegenaan dat zelfs voor Witse of Zone Stad te min is, en je hebt Set Up. Gelukkig rijdt 50 Cent zowat de hele film in een fenomenale Pontiac GTO, en brengt James Remar (als R.Phillippe's vader) nog enkele minuten spanning in de film... Laat dit misbaksel liggen, puur tijdverlies.

Overweldigend, uitgebeend doch poëtisch karakterdrama dat op bijna Kubrickiaanse wijze (zie 'Barry Lyndon') de mythevorming rond Frank en Jesse James ontleedt. Dominik toont ons een Bob Ford(een griezelig goede C.Affleck) als een verwarde fan die idolaat alle tics en verhalen van Jesse James(Brad Pitt op 'Twelve Monkeys' niveau!) in zich opneemt, maar dus de maturiteit ontbreekt om zich als gelijke te gedragen. (Dikke punten ook voor Sam Rockwell als broer Charley Ford!) De psychologische spelletjes van een stilaan paranoide Jesse James zijn zo tergend subtiel, dat, terwijl je als kijker weet wat er gaat gebeuren, toch ongemakkelijk op je stoel zit te schuifelen. Dit alles samen met de fenomenale fotografie (de nachtelijke overval! de talloze zonsopgangen!) en de zeer pure soundtrack van Cave & Ellis maakt van deze prent een soort proto-21ste-eeuwse meditatieve western waar een cinefiel het uiteindelijk voor doet.

Ultieme anti-held rol voor 'onderdeurtje' Paul Giamatti (zie ook 'Sideways' en 'American Splendor' in dit genre, maar toch ook in grotere producties als 'Lady in the Water', 'Cinderella Man' en 'The Illusionist'!) waarin hij zich hier rokend en vloekend mag uitleven als het alter ego van Mordecai Richler. Deze was een vermaard Canadees tv-producer met een (vooral op persoonlijk vlak) zeer welgevuld leven. De ietwat te propvolle prent toont vooral zijn eigen (!) versie van de feiten, die gaan van hilarisch brutaal en schaamteloos romantisch tot dramatisch noodlottig. Barney(Giamatti) vecht met lijf en leden voor zijn Ultieme Vrouw Miriam (Rosamund Pike, wat een verschijning!) en, zoals iedere sterveling, verknoeit hij het uiteindelijk zelf. Levenslang gesteund door zijn pa Israel (een fenomenale Dustin Hoffman) en boezemvriend Boogie (de übercoole Scott Speedman) kan hij terugblikken op een heldenleven, althans voor een zelfverklaard mislukkeling als hijzelf. Conclusie: te sympathieke film om te negeren. (Fijne cameo's ook van Cronenburg en Egoyan, als regisseurs btw...)

Meer dan behoorlijk onderbouwde prequel waarin het tempo en de psychologie eindelijk eens het platform krijgt dat het nodig heeft. De apen-actie is van zeer hoog niveau en Andy Serkis doet het inderdaad uitmuntend: een zeer fijne sf-prent met de nodige dosis menselijkheid(!). Meer van dat aub!