Heat is de eerste grote film van regisseur Michael Mann. Mann verwierf bekendheid door de televisieserie Miami Vice. De grote doorbraak kwam er met deze film, Heat, maar later zou hij nog twee toppers regisseren: The Insider, zijn absolute meesterwerk, en Ali met Will Smith in de hoofdrol. In de film Heat botsen twee enorm sterke karakters met elkaar: aan de ene zijde staat inspecteur Vincent Hanna van de dienst Moordzaken Los Angeles Police Department. Aan de andere zijde hebben we misdadiger Neil McCauley en zijn professionele bende. Neils bende is zonder enige twijfel professioneel, maar wanneer een overval op een geldtransport uit de hand loopt, start inspecteur Hanna een klopjacht op Neil en zijn bende. Een eerste element dat de film zo sterk maakt is zonder twijfel de cast. De twee hoofdrolspelers zijn twee pioniers uit de filmwereld: Robert De Niro (Neil McCauley) en Al Pacino (Vincent Hanna). Al Pacino zou later nog eens met Pacino werken in zijn kleine meesterwerk The Insider. Ook de andere acteurs leveren allen meer dan behoorlijk werk af en zijn stuk voor stuk bekende namen. Een greep uit de waaier: Val Kilmer in een van de beste rollen van zijn carrière, een enorm jonge Natalie Portman, maar ook namen als Jon Voight en Ashley Judd. Het scenario op zich heeft dus niet zoveel om het lijf. Een flik die een bende najaagt, maar Mann weet dit gebrek weg te werken door beide personages meer te laten zijn dan hun personages. Het zijn beide mensen, individuen met hun eigen problemen. Inspecteur Hanna heeft relatieproblemen doordat al zijn tijd wordt opgeslorpt door te jagen op criminelen als Neil, Neil zelf heeft dan weer relatieproblemen door het dubbelleven dat hij leidt. De regie van Michael Mann blijft geweldig en ik blijf een fan van zijn blitse montage en flitsende camerawerk. In dit opzicht is de schietpartij na de bankoverval overweldigend, maar de beste scène uit de film is toch de confrontatie tussen de twee heren bij een kopje koffie. Jager en prooi babbelen hier bij tijdens het verorberen van een lekker kopje koffie. Ze zijn beide opener en eerlijker tegenover elkaar dan tegen hun partners en ook al zijn ze gedoodverfde vijanden, ze hebben diepgaand respect voor elkaar. Ze doen immers beide hun werk en beide zijn goed in wat ze doen. Heat is niet de beste film aller tijden, is ook geen meesterwerk zoals soms wordt beweerd. Wat is Heat dan wel? Heat is een razend spannend misdaadepos dat je drie uur lang op het puntje van je stoel houdt. De strakke regie van Michael Mann en de doorleefde acteerprestaties van geweldige acteurs als Robert De Niro, Al Pacino en ook Val Kilmer zorgen ervoor dat dit een film is die je gezien moet hebben. Toch is Heat niet perfect: het scenario is bijvoorbeeld niet erg diepgaand en origineel. Toch een aanrader van formaat.

Paul Haggis is nog een relatief onbekende naam in filmland. Sinds de jaren tachtig is de man reeds bezig met het bij elkaar schrijven van allerlei televisieprogramma's en nu lijkt de grote doorbraak in Hollywood er ook te komen. In 2004 leverde Haggis reeds het scenario af voor Eastwoods kaskraker Million Dollar Baby. Nu, in 2005 levert Paul Haggis zijn eerste langspeelfilm af en het is meteen een schot in de roos. De critici strooiden met lovende commentaar en ook de ietwat conservatieve leden van de Film Academy vonden deze film drie Oscars waard. Dat de film ook in de categorie Beste Film won en zo topfavoriet Brokeback Mountain achter zich wist te laten, was een grote, maar zeker aangename verrassing. De underdog loopt weg met het beeldje. Haggis heeft het scenario van Crash in een mozaïekfilm gegoten. Moeilijk om te volgen is het niet écht, moeilijk om samen te vatten echter wel. Hier volgt een poging. Crash speelt zich af in Los Angeles. Een heel pak personages worden gedurende 48 uur gevolgd. Allemaal krijgen ze op een of andere manier te maken met racisme. Op het einde vallen alle puzzelstukjes in elkaar en worden de kluwen ontward en tot een mooi bolletje wol samengebracht. We zien Jean (Sandra Bullock) en haar man, de openbare aanklager van de stad. Peter (Larenz Tate) en Anthony (Ludacris) zijn twee zwarte boefjes. Don Cheadle speelt een rechercheur die een relatie heeft met zijn partner, een Latino. Verder hebben we nog officier Ryan (Matt Dillon) die zich kwaad maakt op een zwarte positief gediscrimineerde vrouw (er zouden volgens officier Ryan meerdere blanken zijn die het werk dat de vrouw nu uitoefent stukken beter zouden doen) omdat zijn vader geen goede medische verzorging mag ontvangen. De partner van officier Ryan is een nieuweling, een idealistisch groentje dat denkt de wereld te kunnen veranderen door het goede na te streven: officier Hanson (Ryan Philippe). Dan is er ook nog een Perzische winkelier en diens dochter (zij worden het slachtoffer van vandalisme) en een slotenmaker van Latijns-Amerikaanse afkomst. Een hele boterham dus en in het begin van de film weet je ook helemaal niet waar je het hebt. Toch zal je merken dat de film een coherent geheel vormt en dat op het einde van de film alle stukjes van de puzzel op zijn plaats terecht komen. Crash is een mozaïekfilm en duurt toch niet langer dan 105 minuten. Dit is echter net iets te kort om tien personages te bespreken. Toch is dit een bewuste keuze van de regisseur: hierdoor krijgt het verhaal een enorme vaart met zich mee en wordt de kijker verplicht om non-stop op te letten. Elk moment van de film krijgen we nieuwe informatie toegespeeld. Een tweede ding dat Haggis hiermee bereikt, is dat de film weinig tot geen diepgang kan schenken aan karakters van personages die maar enkele minuten in beeld zijn. Misschien had de film beter geweest als Haggis wél enkele karaktrs had uitgediept en zijn film toch wat langer had gemaakt. De toevoeging van enkele scènes kan absoluut geen kwaad. Anderzijds is dit misschien net een pluspunt: hierdoor creëert de kans om het maatschappelijk fenomeen racisme aan te klagen en niet de individuen in die maatschappij. Hoe grimmig en somber het thema ook mag zijn, Crash is een film met een positieve ondertoon. Als je even tussen de regels door leest, zal je merken Haggis ons wil vertellen dat, ondanks alle schoonheidsfoutjes in onze maatschappij, in elk mens een goed mens schuilt. Het enige probleem is dat niet iedereen deze goede kant van zichzelf reeds heeft ontdekt en dat we eerst een hoop problemen en miserie moeten doormaken om te kunnen beseffen dat we ons leven zouden moeten veranderen. Nog een sterk punt van deze film (aanleunend bij de vorige paragraaf): Crash vertelt niet over de problemen tussen racisten en niet-racisten en ook niet over het fenomeen blank tegen zwart. Hij toont net aan dat er bij iedereen ingebrande vooroordelen aanwezig zijn. De blanken hebben weliswaar vooroordelen tegenover zwarten, maar de zwarten hebben ook hun eigen vooroordelen tegenover de blanken. Ook de Chinezen, Latino's en alle andere rassen geven blijk van raciale ingebakken vooroordelen. Enkele sterke scènes wil ik u zeker niet onthouden: de eerste scène is diegene waarbij de slotenmaker zijn dochtertje probeert gerust te stellen omdat deze geweerschoten gehoord heeft. Ze heeft zich teruggetrokken onder haar bed. De slotenmaker legt zich op de grond en schenkt haar een onzichtbare mantel die haar moet beschermen tegen alle vormen van geweld. Een tweede scène die indruk op me maakte was de scène waarin officier Ryan een vrouw uit een gecrashte wagen redt. Hier ziet officier Ryan in dat mensen met een andere huidskleur ook mensen zijn, net als hijzelf. Dit is het scharniermoment in de film. De derde en laatste sterke scène in Crash is diegene waarin de slotenmaker bedreigt wordt met een pistool door de Perzische winkelier. De dochter van de slotenmaker ziet wat haar vader overkomt, bedenkt dat haar vader de allesbeschermende mantel niet meer heeft en loopt zonder aarzelen naar buiten om haar vader te beschermen. Ze springt haar vader om de hals zodat hem niets zou kunnen gebeuren en de Perzische winkelier schiet. Al bij al heeft Paul Haggis met Crash een sterk debuut afgeleverd ook al had het beter gekund en komt het af en toe rommelig en gejaagd over. Enkele extra scènes had de film echt geen kwaad gemaakt, maat het is hem bij deze allemaal vergeven. Crash is een goede film.

V For Vendetta zag het licht niet in 2005. Het eigenlijke idee voor de film is al vele jaren ouder. In 1990 gaf een zekere Joel Silver, eigenaar van DC Comics, de opdracht aan twee onbekende broers (jawel Andy en Larry Wachowski) om de tiendelige stripreeks V For Vendetta te verfilmen. Het project duurde langer dan verwacht. Het werd immers vertraagd door het maken van de befaamde Matrixtrilogie. Nu, anno 2006 is het eindelijk zover: V For Vendetta loopt in de zalen. De regie kwam in handen van debutant James McTeigue, we kennen hem wel nog van bij de special effects in Star Wars Episode II, het scenario, de productie en de finale montage werd verzorgd door de gebroeders Wachowski. Het resultaat mag er best wezen. De film speelt zich af in de toekomst, maar een toekomst die toch redelijk dichtbij is: 2020. De oorlog in Irak is net achter de rug en Engeland wordt nu bestuurd door kanselier Adam Sutler. Hij is een dictator die volop strijd levert tegen het terrorisme. Het wordt aan mensen verboden om voor zichzelf te denken: leugens worden via de media verspreid, burgers worden gemanipuleerd. Al wat zou kunnen bijdragen tot het in gang zetten van het zelfstandig denkproces, zoals muziek, literatuur, film en dergelijke, wordt verboden. Ook worden de mensen afgeluisterd en is er een avondklok ingesteld en dit allemaal, zo wil Sutler ons toch laten geloven, voor de veiligheid van de burger. Wanneer Evey zich na de avondklok nog buiten waagt, wordt ze betrapt door de zogenaamde Aanwijzes. De Aanwijzers vinden Evey wel een aantrekkelijk stukje vlees en willen haar verkrachten. Dan verschijnt de zogenaamde V (Hugo Weaving) ten tonele. V is een revolutionair die van kunst houdt en waarden als vrijheid hoog aanschrijft. Hij wil de regering omverwerpen, net zoals Guy Fawkes dat probeerde in 1605, en een revolutie ontketenen. Zo meent hij terecht: het opblazen van de symbolen van een regime is belangrijker dan het omverwerpen van het regime zelf. Hij is ook degene die Evey mee naar zijn ‘huis' neemt. V For Vendetta is de zoveelste comicverfilming, maar deze keer is het wel een verfilming met inhoud. De film geeft onverbloemde verwijzingen naar het beleid van Blair inzake de oorlog in Irak en is meer een politiek pamflet dan een film. Zo is de oorlog het overduidelijke beginpunt van het fascistische regime anno 2020 en verbergt Deitrich de ‘God save the Queen'-poster in zijn huis. Op deze poster is het gezicht van Queen Elisabeth II overduidelijk vermengd met dat van terrorist Saddam Hoessein. De film speelt zich in de toekomst af, maar daar is weinig van te merken en dat is net goed. Geen vliegende auto's of wat dan ook zoals we reeds in andere films gezien hebben, maar wel een realistische wereld in een nabije toekomst. Door het weglaten van deze technische maar ongeloofwaardige hoogstandjes wint de film aan geloofwaardigheid. We hebben als kijker geen moeite om de haalbaarheid van deze wereld in een nabije toekomst te aanvaarden. De acteerprestaties zijn goed. Natalie Portman vertolkt Evey met de nodige overtuiging en zet zonder meer een sterke vrouw neer. Ze steunt V door dik en dun en laat hem zelfs niet vallen wanneer ze te weten komt dat hij haar mishandeld heeft om haar te harden. V zelf wordt neergezet door Hugo Weaving en dit duidelijk op aandringen van de gebroeders Wachowski. Weaving heeft het niet gemakkelijk. Doordat hij de hele film lang met een masker op zijn gezicht moet lopen, is het voor hem zeer moeilijk om gevoelens over te brengen. Toch lijkt dit te lukken. Weaving gebruikt lichaamstaal, woorden en intonatie om dit gebrek weg te werken en het is geslaagd. Ook de bijrollen van Stephen Rea, Stephen Fry, John Hurt en Tim Pigott-Smith zijn van een opmerkelijk hoog niveau. V wordt hier niet neergezet als het beeld dat we, door toedoen van de media, hebben van een terrorist. Integendeel, V is een intelligente, ontwikkelde en charmante gentleman. Het mysterie wordt niet onthuld, neen, we komen nooit te weten wie die mysterieuze V is. Evey verwoordt het aan het einde van de film treffend tegenover hoofdcommissaris Finch: V is meer dan een persoon. Hij is een revolutionair, haar vader, haar moeder, haar vriend. V is zichzelf, V is Finch, V is iedereen. De film is zonder meer geslaagd. De special effects, e camerabewegingen, de montage en de choreografie zijn geweldig. Ook aan de dialogen is zeer veel aandacht besteed. Let maar eens op de vele alliteraties wanneer hij Evey ontmoet of op de diepzinnige citaten die hij aanroept. V For Vendetta is een totaalpakket: kritiek, diepgang en actie. Het zit er allemaal in. De acteerprestaties zijn prima en de montage is geweldig. Zeker een film om te bekijken en een indrukkende film meer voor op het cv van de gebroeders Wachowski.

Casino is die tweede grote gangsterfilm van de geniale regisseur Martin Scorsese. Deze man heeft in de voorbije jaren meer dan degelijke films afgeleverd (denk maar aan The Aviator, Goodfellas, Casino, Gangs of New York,...) en toch is hij nooit bekroond met een Oscar. Wél heeft Scorsese bij de uitreikingen van 2004 een speciale Oscar gekregen als bekroning voor diens hele carrière. Casino wordt in het algemeen als minder beschouwd dan Goodfellas. Deze Casino zou maar een flauw afkooksel zijn van de kaskraker Goodfellas vijf jaar eerder. Maar dat is niet zo. Akkoord, nieuwe elementen worden niet toegevoegd, maar Casino is van een onberispelijk niveau. Casino is het waargebeurde verhaal van twee gangsters. Enerzijds hebben we het verhaal van Sam (Ace) Rothstein, een Amerikaan van Italiaanse afkomst. Hij weet alles van casino's af, houdt van geld en van het winnen. Hij is de man die door de Italiaanse maffia wordt aangesproken om in Las Vegas het casino Tangiers te besturen, het is een van de grootste, belangrijkste en meest succesvolle van de hele stad. Klein detail dat omzeilt dient te worden: Rothstein heeft geen vergunning. Het casino boekt immense winst en Sam wordt verliefd op de verleidelijke Ginger (geniaal vertolkt door Sharon Stone). Hij huwt met haar terwijl hij weet dat ze niet écht verliefd is op hem en lijkt haar volledig te vertrouwen. Hij geeft haar zelfs de enige sleutel van een kluis waarin een enorme hoeveelheid juwelen en geld ligt. Tegelijkertijd hebben we ook het verhaal van Nicky Santoro. Santoro wordt vertolkt door een overweldigende Joe Pesci, die tevens een Oscar mocht ontvangen voor zijn rol in Goodfellas. Nicky blijkt een nog harder gekookt ei te zijn dan zijn vriend Sam en ontziet niets of niemand. Hij is een schietgrage en ietwat sadistische maffiosi van de oude stempel. Het duurt dan ook niet lang of de FBI zit op zijn hielen. Vanaf dan is het niet bepaald gunstig voor Rothstein om samen gezien te worden met Santoro. Er wordt door heel de cast zonder uitzondering uitstekend gepresteerd. De Niro, Pesci en Stone doet het alledrie uitstekend en geloofwaardig, toch werd enkel Stone genomineerd voor een Oscar. We hebben totaal geen moeite met het aanvaarden van De Niro en Pesci als maffiosi en al helemaal niet met Stone als verleidelijke en sensuele geldwolf. Scorsese onderneemt geen enkele poging om het zijn kijkers gemakkelijk te maken. Respect daarvoor. Het verhaal kent een enorme vaart waardoor je voortdurend bij de zaak moet blijven. Ook de camera maakt voortdurend jachtige bewegingen. Verder zijn de dialogen bijzaak in deze film. De elementen die écht van belang zijn worden ons meegedeeld door het gebruik van voice-over. We horen niet één, maar wel twee personages praten door de voice-over: Sam en Nicky. Door twee personages te laten praten door de voice-over worden we bewust van de subjectiviteit die deze techniek met zich meebrengt. Sam vertelt hoe verwerpelijk de methoden van zijn maatje Nicky zijn en Nicky zelf benadrukt voortdurend dat Sam een oude zeur geworden is. Het plaatje klopt, de sfeer zit goed. De film werd geheel in Las Vegas opgenomen en daarbij komen de traditionele flikkerlichtjes. Ook de muziek draagt zijn steentje bij aan het geheel. De soundtrack is memorabel en is zorgvuldig gekozen. Klassiekers als Nights in White Satin (Moody Blues), House of the Rising Sun (The Animals), Love is the Drug (Roxy Music) en Gimme Shelter en Satisfaction (Rolling Stones) passeren de revue. Deze nummers uit de 60's en 70's doen ons moeiteloos beseffen in welke tijd we ons bevinden. Jaloezie op de kleedjes van Sharon Stone en de fleurige blauwe, gele, oranje en groene kostuums is volledig gegrond. Zo'n kostuums wil iedereen wel. Kortom: Casino is een meesterwerk. Het plaatje klopt, alles is in orde. De geloofwaardigheid, de acteerprestaties, de gejaagdheid, het geweld, het meer dan regelmatige gebruik van het f-woord en alle varianten hierop en de sfeer. Alles wat aanwezig zou moeten zijn om een waardige maffiafilm af te leveren, is er ook. De combinatie Martin Scorsese en Pileggi, die het scenario schreef en ook al dat van Goodfellas verzorgde, is en blijft geniaal. Drie uur duurt dit stukje onvergetelijke cinema, maar laat dat je alsjeblieft niet afschrikken.

‘De Hel Van Tanger' is de nieuwe film van regisseur Frank Van Mechelen. Van Mechelen is nog een relatief onbekende naam in filmland, ook al heeft hij reeds kwalitatief hoogstaande televisieseries afgeleverd (‘Stille Waters' en ‘Aspe') en vorig jaar ook zijn eerste langspeelfilm met hoofdrollen voor Filip Peeters en Koen De Bouw. ‘De Indringer' was een succes. ‘De Hel Van Tanger' is de derde van de tien door commerciële zender VTM gelanceerde faits divers, maar is naar mijn mening wel de eerste film die niet moet steunen op een heuse promotiecampagne, maar als een volwaardige film zelf zijn succes kan boeken. Kwaliteit wordt nu eenmaal herkend. De eerdere projecten daarentegen (‘Verlengd Weekend' en ‘Dennis Van Rita') waren kwalitatief veel minder en hadden de promotiecampagne wél nodig om volk naar de zalen te kunnen lokken. De plot is redelijk eenvoudig en gebaseerd op een waargebeurd verhaal, meerbepaald op het verhaal van de Antwerpse buschauffeur Pierre Stukken die in november 1996 gearresteerd werd. Op een zekere dag vertrekken twee buschauffeurs (Marcel van Loock en Wim Moreels) naar Marokko en worden daar ten onrechte beschuldigd van drugssmokkel. Desondanks de bekentenis van hun baas worden de twee chauffeurs toch veroordeeld tot een gevangenisstraf van vijf jaar. En in Marokko is dat geen lachertje: de bewakers gebruiken maar al te graag hun matrak en de omstandigheden waarin de gevangen moeten overleven zijn op zijn minst mensonwaardig te noemen. Frank Van Mechelen heeft reeds bewezen dat hij zijn vakgebied onder de knie heeft en kan ook deze keer, net als in ‘De Indringer', rekenen op een absolute topcast. Filip Peeters, de overduidelijke hoofdrolspeler, levert zeer knap werk af en is overtuigend als Marcel Van Loock. Verder leveren Warre Borgmans en Els Olaerts mooie prestaties af. De rol van Axel Daseleire vind ik te beperkt. De affiche doet ons geloven dat er voor Axel (die Wim Moreels vertolkt) een hoofdrol is weggelegd. Dit is echter niet het geval en Axel, die eerder heeft kunnen bewijzen dat hij een zeer goed acteur is, krijgt hier niet de gelegenheid om zijn talenten te etaleren. Spijtig. Zijn personage blijft op de vlakte en we leren Wim Moreels niet écht kennen. Van Mechelen heeft een film weten af te leveren die een breed publiek zal kunnen bereiken, maar toch een zekere kwaliteit weet te behouden. Hij stelt het geduld van de kijker niet al te lang op de proef en laat de inleiding vooruit gaan. Dit door middel van een mooi gemonteerde en versnelde busrit. De reis wordt dus kort in beeld gebracht en we zitten vrijwel meteen op het punt waar het verhaal echt kan beginnen. Slim. In deze film worden twee aspecten van het verhaal verteld: enerzijds het ellendige leven in de Marokkaanse gevangenis en het corrupte rechtsysteem daar en anderzijds de strijd van het thuisfront tegen de al even hypocriete, incompetente en corrupte rechtsgang en politiek. Een film die zulk onderwerp alleen nog maar durft aan te kaarten, verdient hoe dan ook mijn respect. Een voorbeeld van die incompetentie? Marcel Van Loock krijgt af en toe bezoek van een consul. Wanneer die consul voor de eerste keer langs komt, geeft hij Marcel een folder van het consulaat waarin alle diensten beschreven staan. Wanneer Marcel de consul vraagt of hij contact zou willen opnemen met diens familie (wat hem één telefoontje of één brief zou kosten) zegt hij doodleuk: "Sorry, maar u zal zien dat dit niet is onze folder staat. Daar is geen budget voor." De familie van Marcel wordt als het ware aan hun lot overgelaten door de autoriteiten. De overheid komt pas in actie wanneer de druk die door de pers wordt uitgevoerd, wordt opgevoerd. En dan merken we dat één telefoontje voldoende was om Marcel vrij te krijgen. Zoals Agnes, Marcels vrouw, het treffend verwoord: "Ik heb de voorbije twee jaar geleerd dat er twee soorten Belgen zijn: die met veel geld en invloed die zich alles kunnen permitteren en diegenen zonder geld die aan hun lot worden overgelaten." En daarmee worden we weer met onze neus op de pijnlijke feiten gedrukt. De film toont ook dat je druk moet uitoefenen als je iets gedaan wil krijgen. Marcel Van Loock, die verschillende keren gevochten heeft en zelfs een ontsnappingspoging heeft ondernomen, mag na twee jaar vrij. Wim Moreels daarentegen, wiens onschuld eveneens bewezen is, die steeds onopvallend op de achtergrond is gebleven en zich goed heeft gedragen, moet zijn volledige straf uitzitten. Natuurlijk, ‘De Hel Van Tanger' is en blijft een gevangenisfilm. Het gevangenisleven in binnen - en buitenland blijft een interessant gegeven, maar reeds velen zijn Frank Van Mechelen vooraf gegaan. Ik kon me tijdens het bekijken van deze film niet ontdoen van de indruk dat ik een moderne ‘Midnight Express' aan het bekijken was. De clichés zitten er allemaal in: de nieuwe gevangene die op de proef wordt gesteld, amok maakt en al snel een vriend maakt die hem de regels van de gevangenis leert, de agressieve cipier en de handel onder de gevangenen. We zien de alom bekende gegevens één voor één voorbijkomen. Het is ‘De Hel Van Tanger' ook gelukt om op mijn gevoelens in te spelen. Tijdens de allerlaatste scène voelde ik de krop in mijn keel, de tranen in mijn ogen. Dat was het resultaat van de wurggreep waarin Frank Van Mechelen ons twee uur lang in gekneld hield. Het is een mooie film geworden met weliswaar een waaier van clichés, maar ook een pracht van een acteerprestatie van Filip Peeters die de gehele film in zijn eentje op zijn schouders heeft kunnen dragen.