Het tragische verhaal van 2 jonge vrouwen/kamergenoten die tijdens het regime van Ceaucesu, leven en studeren in een grauwe omgeving waar de zwarte markt welig tiert. Wanneer één van de meisjes zwanger raakt en voor abortus als de enige (overlevings)-optie kiest, belanden beiden in een afschuwelijke situatie die ze slechts machteloos kunnen ondergaan. Welke ont- en verwikkelingen er volgen ga ik uiteraard niet verklappen, maar het gebeuren schetst een zeer grimmige, uitzichtloze wereld, waar mensen op zichzelf zijn aangewezen en trachten te overleven. Op wonderbaarlijke wijze doen ze dat ook en zijn ze zelfs in staat om elke wrede bladzijde moedig om te slaan. Zeer schokkende en zwaarmoedige film met slechts een schaars lichtpuntje!

De 16-jarige Lilya woont in een trieste buitenwijk in de voormalige Sovjet-Unie. Op een dag laat haar moeder haar harteloos in de steek en vertrekt met haar minnaar naar Amerika. Lilya wordt door haar tante gedwongen om in een erbarmelijke flat te wonen zonder basisbehoeften. Dromend van een beter leven, prostitueert ze zich, aanvankelijk uit wanhoop, later uit hoop op een uitweg uit haar uitzichtloze bestaan. Ze ontmoet de op het eerste gezicht empathische en liefdevolle Andrej, die haar vraagt met hem mee te gaan naar Zweden. Uitzinnig van vreugde beseft ze niet dat alles alleen nog maar erger zal worden... Een film die als een mes in je hart snijdt. Zeer sterke acteerprestatie van Oksana Akinshina.

Vanaf de eerste minuut wordt je halsoverkop in deze film gesleurd die als een bulldozer tot de laatste minuut over het scherm dondert. Wat een helse spanning! De verhaallijn is vrij eenvoudig: president wordt 'doodgeschoten', punt. Maar wat de film zo boeiend maakt is dat door telkens dezelfde scene vanuit het oogpunt van een andere getuige te laten zien, er met mondjesmaat de ware toedracht van de opzet, de achtergrond en de uiteindelijke ware toedracht wordt onthuld. De puzzelstukjes passen zich langzaam aan, aan elkaar maar de ontknoping is te onrealistisch . De achtervolgingscene is ietwat overtrokken duurt te lang, wat de film eventjes degradeert tot een B-actiefilm. Maar het sterke acteerwerk van primo Dennis Quaid! en ook van Sigourney Weaver en in iets mindere mate Forest Whitaker en William Hurt maakt veel goed en tilt deze film tot boven de middelmaat. Zeer interessant is dat de film je bijna aan den lijve doet ondervinden wat het betekent om getuige te zijn of slachtoffer van een terroristische aanslag...zeer beklijvend. Deze film treft je als een mokerslag!

Mijn verwachtingen lagen hoog gespannen, na alle lovende recensies...maar ik bleef toch met een licht gevoel van teleurstelling achter. Het valt niet te betwisten dat het scenario uitstekend is, de film op geen enkel moment de aandacht laat verslappen en de acteerprestaties zeker ok zijn. Vooral Russell Crowe speelt zéér doorleefd zijn rol! Denzel Washington heeft echter het charisma van een koelkast in deze film, als je de film op gelijke hoogte wilt zetten met The godfather, Scarface, The untouchables,...en hem vergelijkt met Al Pacino, Robert De Niro, Marlon Brando.Neen, hij reikt nog niet tot aan hun enkels, als gangster of drugsbaron. De film heeft niet dat hartverwarmende, meeslepende, vurig hete sfeertje, dat bovengenoemde films wel hebben. Leve Coppola en de Palma wat gangsterfilms betreft! Ridley Scott heeft met Russell Crowe echter wel zijn muze gevonden, denk ik. Die twee lijken op elkaars lijf geschreven te zijn (cfr. ook 'Gladiator').

Een ijzersterke film, met enkele scenes die ronduit briljant zijn, o.a de scene waarin de schrijver na het vernemen van de zelfdoding van zijn vriend-regisseur,het stuk 'Die Sonate vom Guten Menschen' speelt en de gelijktijdige zeer subtiele verandering van gezichtsuitdrukking van de afluisterende stasi. Magnifiek! Stasi Wiesler alias HGW XX/7 wordt op zeer indringende wijze (die man ziet er aanvankelijk uit als een machine en handelt er ook naar) vertolkt door de inmiddels overleden Ulrich Mühe. Hij maakt de film, omdat hij er in slaagt zijn innerlijke transformatie op buitengewoon subtiele, bijna onzichtbare uiterlijke (zijn ogen gaan geleidelijk aan steeds meer blinken) manier over te brengen. Het is een aanklacht tegen Big Brother en een pleidooi voor warmte en menselijkheid. Een grandioos meesterwerk, ik heb er nog kippenvel van!