Ijzersterke Cronenberg. Zoals we van hem gewoon zijn volgen de zeer expliciete extreem-gewelddadige scenes die zo dicht op je huid zitten, dat je er niet aan kunt ontsnappen, elkaar in snel tempo op. Maar in dit geval(cfr ook in 'The history of violence') zijn die scenes noodzakelijk en dragen ze zelfs voor een aanzienlijk deel de film. Het verhaal gaat tenslotte over één van de meest wreedaardige Russische maffia-organisaties, waar de 'vor v zakone' aan het hoofd staat, met een aantal 'kapiteins', onder hem, gekenmerkt door hun vele tatoeages, waarvan de 'sterren' de hoogste in rangorde zijn. Viggo Mortensen speelt de ogenschijnlijk ijskoude, staalharde chauffeur en 'begrafenisondernemer' van dienst. Hij doet dat op zo'n overtuigende manier dat hij je de haren op de armen ten berge doet rijzen. De moedige Anna (zeer knap vertolkt door Naomi Watts) onderneemt een titanenstrijd om de waarheid te achterhalen achter de dood van een jong meisje, dat in het kraambed stierf, een baby en een dagboek achterlatend. Dat dagboek speelt dan ook een cruciale rol in de film. Spannend tot op het einde, het stalen gezicht van Nikolai (Mortensen) blijft gegarandeerd in je geheugen gegrift, evenals de memorale gevechtsscene in het badhuis, waarin een naakte Mortensen het ongewapend opneemt tegen 2 met machetes bewapende 'wrekers'. Voor mensen die van het genre houden, een Cronenberg is niet erg geschikt voor gevoelige kijkers, maar je weet tenminste waaraan je je mag verwachten, dus zet je maar schrap!

Misschien interessant om weten: Ulrich Mühe, die op zeer doorleefde manier zijn rol van 'stasi in staat van bekering' speelt, overleed vrij kort na het uitbrengen van de film. Hij was voor de val van de muur een vrij bekend theatermaker in Oost-Duitsland, organiseerde proteststukken en was mede-organisator van de grote opstand. Hij was gedurende jaren zelf het slachtoffer van de stasi-praktijken, die in de film uitvoerig worden opgevoerd. Achteraf heeft hij zijn 'dossier' eveneens kunnen inkijken. Deze wetenschap geeft nog een extra dimensie aan deze reeds briljante film. Hij, als gewezen slachtoffer, kruipt zowaar in de huid van zijn schaduw. Ulrich Mühe wordt trouwens door heel wat filmrecensenten beshcouwd als de beste Europese acteur van de laatste decennia. Hij speelde ook in enkele films van de omstreden Oostenrijkse regisseur Michael Haneke.

In één woord: fantastisch!! Wat een intense ervaring was het om naar dit fenomenale concert van de beste hedendaagse live-band te kijken alsof je middenin het publiek, tussen de muzikanten, naast Bono, the Edge en overal tegelijk aanwezig bent. Je beleeft de film net of je bent het beste concert van je leven live aan het bijwonen, de adrenaline stroomt in een sneltreinvaart door je bloed, kippenvel alom en een bijna onbedwingbare drang om enthousiast recht te springen. The Vertigo-tour (hier:concert in Buenos Aires), met een overweldigende visuele show, een indrukwekkende podiumconstructie, een publiek dat van begin tot eind compleet uit zijn dak gaat en een setlist waar the best of the best of U2 feilloos en opzwepend gespeeld wordt plus het charisma en de samenhang tussen de stuk voor stuk geniale bandleden (je staat er met je neus op, dus je kan ze eens écht op waarde schatten en ze zijn verdomd ijzersterk!) is een must see! Het 3D-effect komt hier tot zijn volle recht (Bono raakt je zelfs aan). De versies van Bullet the blue sky, Sarajevo, One, The fly,..(meer ga ik niet verklappen) zijn nog steeds monumentaal na al die jaren. Ik hoop dat deze manier om mensen van een concert te laten genieten voor een betaalbare prijs nog veel navolging zal krijgen!

Knappe analyse tomvds! In de films van de Coen broertjes zit er altijd véél meer symboliek dan een éénmalige kijker kan vatten. Ik heb de film dan ook 2 maal gezien om toch maar zoveel mogelijk nuances en details te proberen ontwaren en te plaatsen in de gehele context. Deze bijzondere creativiteit, waarbij je als kijker gestimuleerd wordt om je hersenen en ogen intensief te gebruiken, vanaf het eerste tot het laatste shot, maakt van deze film mede één van de grootste meesterwerken van het voorbije decennium.

Hartverscheurende film en punksprookje over Cahit en Sibel. De 2 zelfdestructieve protagonisten(van Turkse afkomst),elk met een geheimzinnig verleden,innerlijke diepe littekens en getekend door de vele zelfmoorpogingen, worden tegen wil en dank man en vrouw en in een latere fase ook geliefden.Ze laten zich in hun echtelijk leven weerloos meedrijven op de golven van het noodlot en werpen zich vol doodsverachting in extreme gewelddadigheid en losbandigheid in het nachtleven en leven een leven dat overloopt van risico's. Op het scherp van de snee begeven ze zich met de glimlach (eerder een grijns) naar een ware hel. Na een passiemoord,die er al lang zat aan te komen, belandt hij in de gevangenis, zij vlucht naar Istanbul,om de eerwraak van haar familie te ontlopen. Hun langverwachte weerzien in Istanbul en zijn overtuigde hoop op een gezamenlijke, gelukkige toekomst(zij ging immers wachten op hem), enkele jaren later, vat zich samen in een passionele tweedaagse. Ze heeft niet gewacht maar heeft na een Istanbulse herhaling van haar neiging tot zelfdestructie, wat haar bijna het leven kostte,toch maar wijselijk gekozen voor een conventioneel gezinsleven met kind en kiest op het laatste moment opnieuw voor die zekerheid. Cahit vertrekt verweesd alleen met de bus terug naar zijn geboortedorp... Een prachtfilm die terecht 23 maal bekroond is. Een stevige aanrader voor mensen met een sterke maag en de bereidheid om mee af te dalen in de diepste krochten van de menselijke ziel.