Origineel, fijngevoelig, grappig, speels verlegen, dromerig maar ook uit het leven gegrepen, droefgeestig,... eindelijk een Gondry die tot hart en ziel doordringt.

Toen ik hier op voorhand enkele commentaren las, had ik zo mijn twijfels of ik wel naar deze film zou gaan (2u.40 is wel zeer lang indien hij zo saai is als her en der beweerd wordt). Na het zien ervan durf ik te stellen dat dit misschien wel dé film van het jaar is. Eindelijk eens een prent waarin geen ééndimensionale, boordkartonnen personnages voorkomen maar echte mensen met verschillende gezichten (zoals wij allemaal in het dagelijkse leven verschillende gezichten hebben en de meest onaangename trachten te verdringen). Het personnage van Jesse James bijvoorbeeld, wordt zo genuanceerd voorgesteld dat je je hierin alleen maar kan herkennen en meevoelen met het wel en wee van de man. Hij wordt op sublieme wijze geportretteerd als de complexe man die hij in werkelijkheid wel eens zou kunnen geweest zijn : een gruwelijk meedogenloze moordenaar maar ook een liefdevolle vader, een loyale vriend maar ook haatdragend en wraakbelust tegenover diegenen die hem verraden, soms een ondoordachte losbol, andere keren dan weer gekweld door depressies en zelfinzicht. Wat het personnage van Jesse James in de film echter bovenal karakteriseert, is het tirannieke dat in hem schuilt (of zo komt het toch in ieder geval over). Hij schiet zijn vrienden die zich tegen hem keren niet zomaar dood (zoals in een doorsnee Hollywoodwestern of -actiefilm), nee, hij oefent op hen een soort van psychologische terreur uit gedurende een groot gedeelte van de film - hij laat ze de draagwijdte van hun verraad zodanig aanvoelen dat ze na verloop van tijd compleet instorten - waardoor de onderhuidse spanning voor zowel de kijkers als de personnages bijna ondraaglijk wordt. Dit is dan ook de subtiele en essentiële kracht van de film die je ofwel aanvoelt ofwel helaas niet. Ode aan Brad Pitt die op een meesterlijke wijze gestalte geeft aan Jesse James, dit moet zowat de eerste keer zijn dat hij volwaardig acteert. Maar ook de andere personnages mogen er wezen, een al even schitterende Casey Affleck als de verrader bij uitstek Robert Ford, een magistrale Sam Rockwell,... Een échte aanrader voor wie op gevoelsmatig vlak fijnzinnig aangelegd is en de doorsnee oppervlakkige (veelal Amerikaans commerciële) films met alleen maar actie aan zich laat voorbijgaan.

ontroerende film vol levenswijsheid, prima acteerprestaties, naar het einde toe misschien ietwat te nadrukkelijk de melodramatische toer op waardoor het realisme alsnog wat lijkt te moeten wijken voor effectenbejag, maar niets of niemand is perfect hé.

Qua scenario voor mij ongetwijfeld één van de meest originele, grappige en tezelfdertijd intelligente films die ik onlangs gezien heb. Wat te denken bijvoorbeeld van het uitgangspunt, de werkelijke scenarioschrijver die fungeert als hoofdpersonage in de film en ook scenarioschrijver is voor een roman die zo weinig voer biedt voor een bewerking van een film dat hij zijn eigen zwoegen dan maar verwerkt in de bewerking van de originele roman. Enkele grappige, compleet geschifte nevenpersonages, Nicolas Cage die als geen ander de nodige 'zielepootdimensie' geeft aan het personage van de introverte scenarioschrijver en daarnaast ook nog eens zijn broer (of eigenlijk zijn alter ego) met de nodige nonchalante uitbundigheid vertolkt, enkele wijsheden en wranggeestige zinsneden die wel regelrecht afkomstig lijken uit een filosofische, literaire roman tillen deze film zeker boven de middelmaat. Dat de film af en toe 'neurotisch' verstrengeld geraakt in zijn originaliteit en het einde een beetje over the top is (maar was dit niet de bedoeling (?)aangezien het personage een Hollywoodwending moet geven aan de scenariobewerking van een roman die weinig Hollywoodpotentieel heeft)zorgt ervoor dat hier volgens mij helaas geen sprake is van een superfilm, maar Adaptation blijft toch nog altijd alleszins stukken spitsvondiger en leuker dan het gros van de films die we op jaarbasis geserveerd krijgen.

Uitstekende film zowel qua vormgeving, acteeprestaties als inhoud. De meest donkere film van Stone met verdoemenis als hoofdthema. De kleine kantjes van de mensheid microscopisch verfijnd uit de doeken gedaan.