Heel fraai geacteerde, eenvoudige maar oh zo warme cinema. Reusachtige hype in thuisland Frankrijk, wat meestal een gegronde reden tot achterdocht is, maar deze keer dus niet! Wie genoten heeft van pakweg "Hasta la vista" zal ook dit weten te smaken. Verwacht geen cinematografische hoogstandjes, maar een heerlijk blijspel drijvend op spitsvondige dialogen en met een wonderbaarlijke chemie tussen de twee hoofdrolspelers. Mooi!

Mijn god, hoe slecht kan een film zijn? Dat is de gedachte die talloze keren door mijn hoofd schoot bij het uitzitten van deze heeel erg lange rit. De eerste Sherlock was al niet bijzonder, deze "Game of Shadows" is in dit opzicht een supersequel: alles wat suckte in deel 1 suckt nog meer in zijn opvolger: na 10 minuten was ik compleet lost in the (non)plot, met andere woorden, het verhaal slaat echt nergens op, Law en Downey Jr lopen er zeer verveeld bij, het camerawerk is pure chaos, de stunts en effecten nog rommeliger en er valt werkelijk geen enkele halve grap of ook maar één goed geschreven zin te bespeuren. Ab-so-lu-te rommel en het definitieve bewijs dat Ritchie een one-trick pony is.

Boeiend onderwerp (de zwarte onderdrukking in het diepe zuiden van de VS halfweg vorige eeuw) krijgt hier een wel heel familievriendelijke behandeling. En toch werkt het: vooral dankzij de begeesterde vertolkingen van Emma Stone en Viola Davis. Qua pure cinematografie niet veel soeps maar wel een portie fraai acteerwerk dat je een paar keer serieus naar de zakdoekjes zal laten grijpen.

Uiteraard is Eastwood op zijn 81e nu plots niet het filmen verleerd, maar "J.Edgar" is toch een behoorlijke teleurstelling. Absoluut met veel zorg en liefde gemaakt, alleen hangt Clint hier deze biopic op aan een tweetal sleutelmomenten uit Hoover's leven, en monteert hij deze dan ook nog eens door elkaar. De make-up die Dicaprio een have eeuw ouder maakt is zonder meer indrukwekkend, maar Leo's vertolking is een dubbeltje op zijn kant en schommelt constant tussen irritant en knap. Het is ook allemaal veel te braaf en wat we nu echt wilden weten over de legendarische FBI-directeur blijft ook na het zien van "J.Edgar" grotendeels onopgehelderd.

10 dagen ver in het jaar, het zal wel wat te vroeg zijn om te gewagen van de beste film... Maar toch: "Shame", mijn beste filmvriendjes, is niets meer of minder dan een meesterwerk. De tandem Fassbender/McQueen gooide al hoge ogen met "Hunger" en zorgt hier voor een brok rauwe cinema die recht naar alle plaatsen grijpt waar het pijn doet en tegelijk oh zo goed voelt. Fassbender is grandioos als sexjunkie in New York, wiens zuster (met wie hij een duister verleden deelt?) -een al even magnifieke Carey Mulligan- zijn egoistisch bestaan overhoop komt halen. McQueen brengt het onwijs knap in beeld en huldigt hier op zowat alle vlakken het less-is-more-principe. Bovendien sloopt hij misschien wel enkele van de laatste taboes die de moderne cinema nog had en da's toch nog steeds een beetje de bedoeling van Echte Cinema. Sowieso ook nog maar eens een eervolle vermelding voor NYC, dat zich hier vanuit nieuwe, waanzinnig fraai gefotografeerde kanten laat zien en alsof dat nog niet volstond qua lof, is de muziek in deze "Shame" één van de meest geslaagde en accurate soundtracks ooit. Een dikke tien!