Behoorlijk gehypet aan de andere kant van de oceaan, waar dit lowbudgetfilmpje met 40 miljoen dollar ging lopen in zijn openingsweekend. De pitch: alweer eens een exorcistprent met het semi/docu invalshoekje deze keer en laat ons dat truukje nu reeds net één keertje teveel hebben gezien. Valt hier toch nog een beetje pret aan te beleven? Wel ja, er zitten een paar leuke body-horror-scenes in en het einde is best wel ok. Maar overall: seen that before and way better!

Tja, twintig jaar geleden leken we na het "Russia House"-debacle definitief verlost te zijn van de ijzeren gordijn slash spionage thrillers. Maar iemand heeft het lijk terug opgegraven en warempel, we krijgen dan nog een remake voorgeschoteld ook. Fans van het genre mogen -voor zover ze zelf nog niet (half)dood zijn- op hun beide oren rusten: de nieuwe "Tinker" is een topper! Het speelt zich niet aleen af begin jaren '70, het ziet er ook uit alsof het toen gemaakt is en zolang op de schuif is blijven liggen. Oubollig, traag en zoals bijna altijd in dit genre: compleet onverstaanbaar. Er lopen mannetjes rond van de Geheime Dienst die op zoek zijn -geeeeuww- naar De Mol... Alle personages worden verdacht gemaakt, er wordt geflashback-ed dat het geen naam heeft en als er een WK wenkbrouwen fronsen was, dan won deze casr met brio de gouden medaille. Toch twee keer een beetje opwinding: Toby Jones mag in één scene loos gaan en ergens halfweg viel de ondertiteling uit...

Spielberg gaat blijkbaar door een dipje, "Tintin" mocht dan al technisch een huzarenstukje zijn, een goeie film was het allerminst. "War Horse" liet qua thematiek al niet echt veel beter verhopen en de uitwerking is nog ellendiger dan ik al vreesde. Hoofdfiguur is een paard dat in zijn leven een aantal keer van eigenaars verandert en tot overmaat van ramp ook nog eens opgeeist wordt om in de Grote Oorlog op te draven. Verfilming van een -vooral in de States- hondspopulair jeugdboek en gefundenes fressen voor Spielberg om hier een familievriendelijk en schaamteloos commercieel kijkstuk uit te puren. Klef, cinematografisch heel erg middelmatig en bovenal tergend langzaam en ellenlang. U bent gewaarschuwd!

Februari is oscarmaand en dat merken we aan het soort films die in de zalen komen. Clooney -academy chouchou- doet andermaal een poging om de het beeldje voor beste acteur binnen te halen met een film waarvan je al op voorhand weet dat de stemgerechtigden hier massaal hun lof over gaan zingen. Flinke snuif melodrama, hot leading man, stroperige soundtrack erover gieten en afkruiden met een beetje humor en net genoeg "fuck"s in de dialogen om de oude haaien een "ooh" te ontlokken. Nog steeds alle respect voor George, zowel als acteur als regisseur, maar in "The Descendants" speelt hij nu toch niet bepaald zijn beste rol. Zo spetterend en amusant Alexander Payne's vorige prijsbeest "Sideways" was, zo loom en voorspelbaar is zijn nieuwste film. Ik was alvast niet onder de indruk.

Tweede langspeler van Nic Balthazar en hoe verfrissend zijn debuut qua regiestijl was, zo oubollig ziet "Tot altijd" er uit. Heel klassiek opgebouw, alle scherpe randjes zorgvuldig weggevijld, zwaar dramatische muziek onder de toch ook al niet zo lichtvoetige verhaallijn gemonteerd en plots doemt daar weer het beeld op van waarvoor de vlaamse film in de jaren 80 en 90 stond. Edoch alweer eens een keertje zijn het de acteurs die de film tot een aanvaardbaar niveau tillen: Koen de Graeve ziet er schrikwekkend mager uit, Michel van Dousselaer, Viviane de Muynck en Lotte Pinoy weten met heel subtiel spel van tijd tot tijd een gevoelige snaar te raken, Iwein Seghers mag hier als acteur zowaar een revelatie worden genoemd, maar dé tour de force komt van Geert van Rampelberg als de beste vriend/dokter van de terminale ms-patient Mario.