Nou na het teleurstellende "John Carter" krijgen we deze week wel een prima spektakelprent te zien: de hype werd al een paar maanden aangezwengeld en na de triomf van Suzanne Collins' drie boeken is er nu dus de film. Gary Ross ("Seabiscuit") nam plaats in de regisseursstoel en wist alvast een uitstekende supportcast te strikken, die stuk voor stuk zich zeer knap van hun taak redden (Wes Bentley, Stankey Tucci, Woody Harrelson, Lenny Kravitz...). Maar da's lang niet het enige goede nieuws: vooral het eerste uur is dit een visueel huzarenstukje dat baadt in een prachtig kleurenpallet en qua decors eigenlijk zijn gelijke niet kent. Het tweede deel krijgen we dan echt het gevecht op leven en dood voorgeschoteld en da's net iets minder, zeker voor wie pakweg al "Battle Royal" of het eightiesrelikwie "The zero Boys" al ooit eens zag. Edoch dat Jennifer Lawrence een uitstekende hoofdrolspeelster is en dat Arcade Fire voor hoogst knappe muziek borg staat compenseert dit dan weer mooi. Voorts ook nog twee pluimpjes voor studio Lionsgate, die dit niet opbliezen naar 3D en ervoor zorgden, dat alhoewel de sequels er zeker komen, dit deel prima afgerond wordt en zo stevig op eigen poten staat. Topentertainment!

Laat ons hopen dat "John Carter" niet de toon zet voor de hele vloot spektakelfilms die er aan komen, want dit valt behoorlijk tegen. Zowel qua verhaal als personages is dit je reinste jatwerk (sla er maar eens de "Star Wars" films, "Flash Gordon" -jawel! of zelfs de oorspronkelijke "Superman" films op na) en nog niet eens op zo'n goeie manier aaneengeplakt. De hele film gaat ook gebukt onder een onuitstaanbare, bombastische score en archi-lelijke kleuren. Ook de vrij onbekende hoofdrolspelers staan potsierlijk te -ugh- spelen dan maar. Is er dan niets goed aan J.C. hoor ik u denken, bwah, het tempo zit wel snor en heel af en toe valt er ook wel een knap staaltje digitale effecterij mee te graaien (maar alweer géén enkele D meerwaarde te bespeuren) maar da's bijlange biet voldoende om uw zuurverdiende 11 euro voor neer te tellen als je 't mij vraagt, of word ik gewoon té oud voor dit soort ongein....

Britse horror die drijft op sfeerschepping, veeleer dan op actie. Hoeft op zich niet zo'n probleem te zijn, ware het niet dat het tempo hier zo heel erg laag ligt en dat het verhaal niet verder komt dan de gebruikelijke spookhuisfilmcliché's. Bovendien wordt hier ook nauwelijks in gesproken en dient dit -uiteraard- gecompenseerd te worden door een pompeuze score. Ook qua schrikmomentjes -toch essentieel voor een goeie spannende horror- blijf je hier heel erg op je honger zitten. Hats off to Daniel die wel degelijk bewijst nog een toekomst te hebben na Potter, maar jammer genoeg is "The woman in black" een immens teleurstellende sof.

Nadat eerder Benoit Poelvoorde al in de huid van een François-imitator kroop in "Podium", mag onze ander landgenoot Jeremie Renier Claude himself spelen in de vrij brave biopic "Cloclo". Renier kwijt zich keurig van zijn taak en heeft een mooi uitgebalanceerde vertolking, maar helaas laten camerawerk en fotografie behoorlijk wat te wensen over. Bovendien gaat de film ruim over de twee uur en alhoewel ik nu niet direct de grootste fan van het franse icoon ben, had ook de keuze van de songs iets beter gekund.

En daar is alweer de semi-docu-reality-not really-film. Maar laat dit deze keer absoluut de pret niet drukken, want dit is met behoorlijk wat ballen gemonteerd en goed gefilmd. De drie hoofdrolspelers beschikken over heel war naturel en onder een voortreffelijk beukende soundtrack waan je je middenin de fuif van het jaar. Voor wie iets dieper wil/durft te graven, zonder ook maar een beetje prekerig te zijn, zit in de tweede laag een behoorlijk interessante boodschap. Of zijn het dan toch die rijkelijk aanwezig blote tieten die het hem doen....