Zéér intelligente film, waar je 'tussen de lijnen moet lezen' om de essentie te snappen. Eerst en vooral is het een onweerlegbaar feit dat Daniel Day Lewis met zijn onovertroffen acteerprestatie (zijn methodacting is van zo'n indrukwekkend hoog niveau, dat je je als kijker zelfs uitermate geïntimideerd en ongemakkelijk voelt als hij in beeld komt). Hij domineert, (inderdaad als metafoor voor 'het gewetenloze, paranoïde, blinde woekerende kankerkapitalisme') de hele film en zal die oscar met grote voorsprong in de wacht slepen! Het cinematografische aspect is ronduit indrukwekkend: de brandende boortoren,de kerstening,de ultieme confrontaties op het einde en nog zoveel scenes zijn kunstwerken op zich. De filmuziek, die soms zo oorverdovend was als een hondenfluitje schepte een bijna duivelse sfeer. Er zit ecter een rode draad in de film...de laatste zin bijvoorbeeld die hij uitspreekt :'I'm finished' kan ik niet helemaal juist plaatsen. De schizofrenie heb ik wel begrepen, maar als iemand me kan uitleggen wat die laatste scene wil zeggen, dank bij voorbaat!

Dit is een zeer sterke en bijzonder aangrijpende film die misschien zelfs nog dichter en huiveringwekkender op de huid zit van de hele holocaustgeschiedenis dan meesterwerken als The pianist en Schindlers list. Kleiner, bescheidener...maar de psychologie en de ravage die in de hoofden en harten van de personages zeer intrigerend en afgewisseld ingetogen en agressief in beeld worden gebracht getuigen van een uitzonderlijk talent. Eén van de beste films van de laatste jaren!

Ik ben een tijdje geleden gaan kijken enne...ik vond het een meesterwerk. Toegegeven, iemand die geen fan van Dylan is of zijn levensloop weinig tot niet kent, zal er vermoedelijk geen jota van begrijpen. Het is dus echt een film voor toch wel echte Dylan-liefhebbers. De verschillende gedaantes en namen die Dylan in de loop van het verhaal aannam vond ik schitterend gevonden en typeert ook het turbulente leven vol uitersten dat Dylan geleid heeft.Het verweven van realiteit en fantasie (Dylan als Billy the Kid) is ook uiterst origineel.Maar uiteraard is de vertolking van Blanchett als de arrogante, op onbegrip terende en hypercynische Dylan onevenaarbaar. Julianne Moore leek ook als 2 druppels water op haar personage Joan Baez. Kortom: ik vond de film een zeer eerlijke en poëtische ode aan dit muzikale en intellectuele genie.

Knappe film, een echte Redford-film, vol strijdlustige rebellie tegen de Amerikaanse haviksmentaliteit. Redford speelt nogal moraliserend maar de scenes van zijn gesprekken met zijn slimme maar egocentrische student zijn memorabel. De beste acteerprestatie is echter die van Meryl Streep, die zich nog maar eens 100% inleeft in haar rol van journaliste die in een afschuwelijke tweestrijd verkeert. Haar ogen schieten voortdurend heen en weer. De scenes waarin de ex-studenten in naam van hun land gaan vechten 'against the enemy' is een zeer confronterende cinema, die niemand onberoerd zal laten. Het einde van de film komt echter onverwacht vroeg en abrupt, en toch is dit weer een slimme zet...je wordt achtergelaten op je honger, zoals Streep ook met haar twijfels achterblijft.

Dit is een zeer intense,bloedmooie film die je doet dromen en nadenken over prioriteiten in het leven, Sean Penn leverde hier zomaar eventjes een parel af. De uitgekiende dualiteit van het hoofdpersonage geeft de film ook een enorme meerwaarde: enerzijds kan je hem een onbesuisde, egoïstische idioot vinden maar benijd je hem ook stiekem; anderzijds kan je hem ook zien als een supersympathieke, levenslustige,van energie bruisende, zeer moedige jongen/man die al wat mooi is in zich wil opzuigen, van dag tot dag leeft maar zo onbewust zijn ondergang tegemoet stapt. De soundtrack is schitterend: Edide vedder op z'n best! En wat het cinematografische aspect betreft, tja : 'the best of National Geographic' hé. ik moet bekennen: dit is de eerste film in mijn leven, waarbij ik nog nat van de tranen de zaal uitstapte en toch..is de film niet pathetisch of sentimenteel. Het is gewoon realiteit geweest en de emoties blijven ondanks hun intensiteit steeds ingetogen en zo persoonlijk dat je je bijna een voyeur voelt. Een must voor elke filmliefhebber!