Bijna 20 jaar na de eerste Die Hard film kruipt de vijftiger Bruce Willis voor de vierde maal in de huid van de superflik John McClane. Het plot: als digitale analfabeet gaat hij samen met een hacker een terroristische organisatie te lijf die a) de USA in chaos wil laten veranderen en b) zijn dochter heeft gekidnapt. Dit gegeven staat borg voor meer dan 2u schiet- en vechtpartijen, ontploffingen, autoachtervolgingen, hi-techtoestellen en spitse oneliners. Hoewel Die Hard 4.0 nooit laureaat van het Sundance Festival zal worden of de Gouden Palm Cannes zal veroveren, krijgen we hier toch een stevige no-nonsense actiefilm voorgeschoteld. Dat Willis blijkbaar beschikt over een permanent arsenaal kogels, ongeveer elke rib in zijn lichaam heeft gebroken (én toch verder loopt/vecht/schiet), flauwe humor produceert of zich door een steeds overtreffende vorm van special effects laveert, moet u er maar bij nemen. Dit vierde deel moet u entertainen en lukt daar wonderbaarlijk in.

Driemaal is geen scheepsrecht. In een eindeloos verhaal van bijna 3 uren krijg je heel snel het gevoel dat er iets essentieel ontbreekt, namelijk structuur of beter gezegd: een scenario. In een wirwar van scènes en dialogen wordt er geprobeerd een touw te maken van een kluwen. Jammer genoeg blijft het bij proberen. Johnny Depp in geflipte overdrive, Keira Knightley als eeuwige powergirl, Orlando Bloom als overbodige luxe: hun bankrekeningen zullen er wel bij varen. Een gastrol van Chow Yun-Fat en zelfs een cameo van Keith –‘kijk daar: een kokosnoot!- Richards kunnen het tij niet keren. Na een tijdje begin je zelfs meer te letten op de humorpogingen van de lokale Peppi & Kokki, dan op de overdonderende maar o-zo ongeloofwaardige special effects. Deel 1 stond nog borg voor pretentieloos entertainment, deel 2 zwalpte al op de grens van bombasme, deel 3 is een overbodig gegeven. Het wordt tijd dat de zeilen gestreken worden.

In bijna 2 uren wordt de toeschouwer ondergedompeld in een Aziatische mix van Shakespeare en klassieke Griekse tragedies: bedrog, incest, jaloezie, overspel, broedermoord, vaderhaat, moederliefde en oorlog. Zhang Yimou scoort met deze film zeker geen triple: het magistrale Hero balanceerde tussen een ingenieus plot en wervelende actiescènes. De opvolger, Flying Daggers, was weliswaar een lightversie ervan maar vertoefde ver boven de cinematografische middelmaat. The Curse echter bengelt op een slappe koord: de typische Oosterse overacting geeft namelijk onze Westerse geest niet de kans om zich 100% in te leven in de getoonde intriges. Maar als troostprijs kan men duimen en vingers aflikken aan de overweldigende decors en dito kostuums, de Verboden stad als adembenemende locatie, het dagelijkse feodale leven in een paleis, de uitgekiende camerastandpunten, de weinige maar subtiele actiescènes en een megaveldslag op het einde. Zo erg was die vloek dan uiteindelijk toch niet.

De discussies over deze film focuste zich voornamelijk over het feit dat er een loopje werd genomen met de geschiedenis. De criticasters vergeten echter steeds dat dit een verfilming is van een stripverhaal, om maar te zwijgen over het feit dat gedurende de voorbije 2500 jaar ook een loopje werd genomen met de geschiedenis. De film dan. Niets meer of minder een cinematografisch hoogstandje. Monumentale veldslagen, intense close combats, monsterlijke creaturen, afgehakte hoofden en ledematen en een massa bloed. Dit alles gedrenkt in een hard kleurenpalet, snoeiharde muziek, vertraagde beelden en wollige, opzwepende dialogen. Geen meesterwerk, helaas. Door de keuze van het stripverhaal, verliest de symboliek van het gevecht veel van zijn waarde. Bovendien werken hoogdravende dialogen alleen maar wanneer men dit heel de film volhoudt. En zo kan ik nog een tijdje verder gaan met detailkritiek. Kortom, een epische film maar dan met kleine e.

Geschiedenis wordt verteld door overwinnaars. En uit oorlogsoogpunt was dit de voorbije eeuw meestal de VSA. Zo vertelde Clint Eastwoord vorig jaar het Amerikaanse standpunt van de Slag om Iwo Jima in Flag of our Fathers. Dat hij ook het gevecht bekijkt uit het oogpunt van de tegenstander strekt hem, als Amerikaan, tot eer. Zo krijgen de Japanse soldaten in Letters from Iwo Jima, een gezicht, een leven. Zo was de ene bakker, de andere een olympisch kampioen. Zo leeft de ene soldaat naar de fanatieke erecode-regels wanneer de andere soldaat een meer realistische kijk op het geheel heeft. Eastwood laveert tussen juist getimede flashbacks, harde gevechtscènes en –soms- een melig intermezzo. De vale kleuren van de film brengen bij tot de grauwe oorlogssfeer maar symboliseren ook het ruwheid van het eiland. De film heeft een dubbele moraal: in deze doldwaze oorlog is iedereen slachtoffer en men is geen held wanneer men nodeloos sterft. Beide zaken zijn nu nog altijd geldig.