Minder geslaagde sequel want zeer mager beestje qua verhaalstructuur en inhoud. Er komt amper wat vaart in en Caesar die Ghandi-gewijs de vrede probeert te bewaren is flauw en gechargeerd. De massa-scenes met slingerende apen mag dan wel knap gemaakt zijn, het blijft toch computer-aapjes-kijken: enkel bij de closere shots krijg je wat emotie mee, maar al bij al is dit een snel vervolgje op zoek naar cash en de 3de in deze reeks staat er al aan te komen, dat zie je zo... Teleurstelling tov 'Rise...' uit 2011.

Lichtjes teleurstellend want ondanks de (alweer) 145 minuten wordt deel 2 iets te geforceerd afgehaspeld. De spanningsopbouw tot het moment dat Nick(een Affleck op cruise control) echt geen weg meer uitkan, is uitmuntend geregisseerd, met de Reznor score die de lichte perversie van 'het spel', dat hier gespeeld wordt, perfect begeleidt. Het is natuurlijk eerder de verdienste van schrijfster Gillian Flynn's millionseller Gone Girl in wiens handen de excellente pulp vanzelf goud werd. Haar papieren over-the-top bitchyness en fout venijn komen in de film te weinig aan bod. Goede film van een campy-fout maar toch beter boek eigenlijk...

Rijzende ster Shailene Woodley(Tris) en mooie jongen Theo James(Four) moeten de Twilight-idolen en de felle Katniss doen vergeten: de studio's blijven de tienerliteratuur kaalplukken en de bakvissen het geld uit de zakken kloppen. Het is allemaal best goed gemaakt, het is enkel de weinige variatie in de thema's en hoofdrolspelers dat het allemaal net iets te inwisselbaar maakt. Bela, Katniss en Tris zijn telkens de uitverkoren buitenbeentjes met een sterk karakter en unieke talenten, die zich eerst tegen hun omgeving en tenslotte langs de gevestigde waarden moeten zien te knokken, lopen, springen, schieten. Multiplex stuff van goeden maar braven huize.

Niet de geëngageerde tafelspringer, maar een diepmenselijke Oliver Stone die we hier te zien krijgen, en daar is niet iedereen tegen opgewassen. Dit is oer-amerikaans patriottisme op pellicule en dat zijn we van Big O. niet gewend. Hij heeft zijn vinger niet op de pols, maar op de wonde gelegd, en verfilmd de pijn van de overlevenden en hun nabestaanden. Dat dit tranentrekkende scènes tot gevolg heeft, hoeft niet te verbazen. Veel feestgedruis was niet aan de orde. De vele religieuze verwijzingen verbazen nog het meest: Michael Shannon als bijbelprevelende marinier en zowaar Jezus zelf scharen zich bij de hulpverleners. Het is schaamteloos sentimenteel, maar je moet al een versteend cynicus zijn om dit slecht te noemen hoor.

Het blijft een verbluffende prestatie die hier door Orson Welles wordt waargemaakt. Voor een film die 73(!) jaar geleden op de wereld werd losgelaten, voelt hij slechts op 2 momenten als gedateerd aan, en dan nog enkel qua tempo. Maar de shotkeuzes, de kadrering, de symboliek, het fantastische gebruik van licht en donker, wit en zwart, perspectief en deep focus: dit was zijn tijd zo vooruit dat je die technieken nu nog in videoclips te zien krijgt. De flashbacktechnieken, voice-overs die andere dingen vertellen dan wat je ziet, off-camera geluiden, je kijkt je de ogen uit voor een film uit 1941. En de 'Rosebud'-symboliek is waarschijnlijk een van de sterkste ooit, in de filmgeschiedenis. Zonder twijfel één van de allerbeste films aller tijden.