Wat een ontdekking! Dít is het soort film waar ik graag naar verwijs wanneer het gaat over deftig horrorgethriller. Het plot klonk nochtans weinig spectaculair; Zes vrouwen dalen af in een van de meest onherbergzame grotten. Hun uitdaging loopt uit op een drama als ze vast komen te zitten en op de oorspronkelijke bewoners van de grot stuiten. -- De regisseur van 'Dog Soldiers' maakt gretig gebruik van die omgeving om de claustrofobische sfeer te versterken en weet ons de hele speelduur lang op het puntje van onze stoel te houden. De vergelijkingen met Alien klinken plots zo gek nog niet. Bovendien zijn de heroïsche bitchen met een sterke overlevingsdrang (think Ellen Ripley) een hele verademing en verzekerst pakken interessanter dan een hoop mannelijke krachtpatsers die toch enkel maar domme dingen zouden doen. Zelfs op het gevaarlijkste punt -het beestje moet ooit uit de schaduw treden- slaagt Neill Marshall er in de valkuilen te vermijden en trakteert hij ons op een waar goorfeest. Bruut, meeslepend en ongelooflijk spannend! Kortom. Niet zomaar de beste genrefilm sinds járen, maar werkelijk een instant-klassieker! -- En oh, begrijp me niet verkeerd. Niemendalletjes als 'Saw' of 'Hostel' of zelfs de betere dingen als 'the Hills have Eyes' (remake) en 'Dawn of the Dead' kunnen mij bekoren, of op z'n minst entertainen. Maar ze verbleken allemaal naast het échte werk.

Ze verschijnen maar eens per jaar, films die onopgemerkt de zalen in sluipen en waarvan de weinige kritieken lovend klinken, terecht dan nog. Dit jaar komt die verrassing uit Canada. De jaren 60, 70 én 80 worden niet nagebootst, ze worden opnieuw tot leven gebracht in deze boeiende familiekroniek. Uitmundende acteerprestaties van -vooral- Michel Coté als de met vijf zonen belaste vader, maar tevens Marc-André Grondin in de rol van worstelende tiener en Danielle Proulx als overbezorgde/christelijke moeder. Elk overstijgen ze hun karikaturen en brengen ze mensen van vlees en bloed. Een ongeziene 'flow' en een een geweldige soundtrack. De kerkscène op de tonen van the Rolling Stones is onvergetelijk. Niet alleen levert dit een bijzonder dynamische en onweerstaanbaar sympathieke kijkervaring op, Vallée slaagt er eveneens in een innemend verhaal te brengen. B.R.A.V.O.

Eigenzinnige musical van acteur-regisseur John Turturro waarin grootse talenten als Susan Sarandon toepasselijke songs playbacken, liedjesteksten vermengen met vunzige taal en in dialoog omzetten. Sarandon doet het uitstekend als altijd, de coole Christopher Walken werkt met z'n Weapon-of-Choice-truukjes op de lachspieren en een onnavolgbare Kate Winslet geeft op geweldige wijze betekenis aan de laatste vier letters van haar naam. Ook Tony Soprano -hier al dansend met vuilnismannen- kent ongetwijfeld zijn momenten. -- Maar het heeft niet mogen zijn. Ondanks hilarische over-the-top momenten en enkele knappe scènes trouwens. (Winslet under the sea) De spetterende finale blijft compleet uit en Turturro gaat plots voor bittere ernst. Bij het maken van die vreemde ommezwaai kan je moeilijk verwachten dat het publiek volgt. En als Steve Buscemi deel uitmaakt van de cast, laat hem dan op z'n minst een nummertje doen. Aja. -- Als persiflage enigszins te vergelijken en op verscheidene vlakken beter; Cry Baby van vuilbekker John Waters.

Met de visuele pracht van 'Hero' en 'the House of the Flying Daggers' in het achterhoofd zag ik het helemaal zitten. Opnieuw zat ik vol verbazing naar het scherm aan te staren, ditmaal al proestend en puur uit ongeloof. Het idee was er duidelijk wél en soms leverde dat aardige plaatjes op. Maar even vaak resulteerde het in een wansmakelijk CGI-festijn vol lachwekkende effecten en klontjessymboliek. Verder gaat het van A naar B en weet de film op geen enkel vlak voldoende te overtuigen. Al een geluk dat de handjes-staf en lonkende neusgaten ongewild voor enige hilariteit zorgde. Kaige Chen, nochtans bejubeld voor 'Together', is Yimou Zhang niet, zoveel is duidelijk.

Eindelijk. Voor het eerst sinds de originele 'Shrek' heeft Dreamworks een deftige film in handen. Akkoord, een absolute billenkletser word het nooit, maar er bestaat nog steeds het vervelende misverstand dat hedendaagse animatiefilms persé met grappen overladen komedies zouden moeten zijn, zonder meer. Dat de verplichte reeks filmverwijzingen en popcultuurgags achterwege worden gelaten is een pluspunt. Een redelijk goed script –dat werd tijd-, memorabele personages, uitstekend gecaste stemmen en het feit dat dit visueel het beste is dat ze tot nu toe hebben te bieden, maken van ‘Over the Hedge’ een charmante familieprent. Met dank aan de strip natuurlijk ,- meer volwassen en een pakken scherper dan de bioscoopversie.