beetje saaie film eigenlijk; rechttoe - rechtaan verhaal zonder verassingen; beetje gemaakt allemaal, de situatie, de karakters; een van de archetypische franse praatfilms; ze praten over ouder worden, over vroeger; de cast is een reeks veertigers en vijftigers waarvan er 1 gaat sterven; de enig filmisch interessante shot is het begin van de film, een lange traveling door de gangen van een ziekenhuis; daarna gewoon weekendfilm-niveau; wel af en toe mooie muziek; allemaal verschrikkelijk cultureel correcte mensen ook.

Hele mooie film, vanaf de eerste scènes eigenlijk. Zoals gewoonlijk bij Charlie Kaufman zitten de personages weer in elkaars hoofd, maar deze keer werkt het niet storend. Het is een film over herinneringen en hoe ze ons maken tot wie we zijn. Intelligent scenario. Het geluid, dus niet de muziek, is ook prominent aanwezig; misschien is het daarom aangewezen om hem in de cinema te zien. Alle acteurs zijn heel geloofwaardig, Jim Carrey hoeft hier nauwelijks gekke bekken te trekken. Volgende weken naar "2046", die ongeveer over hetzelfde onderwerp gaat.

wat mij bijblijft is hoe toevallig het allemaal gebeurd is, door het oog van de naald... en de scènes op het einde van de film.

vervelende film; new yorkse neurotici; doet wat denken aan Woody Allen; totaal oninteressant verhaal over "hoe schrijf ik een scenario", een onderwerp dat alleen mensen van de filmindustrie kan boeien, en daarom wat prijzen heeft gewonnen; wat er zo speciaal is aan de vertolkingen van Meryl Streep en Chris Connor weet ik niet; we were NOT amused.

Deze film viel best mee. De fotografie is heel mooi, speciaal, niet bedoeld om realistisch te zijn. Het tempo is traag, maar nooit vervelend. Volgens mij zijn de 2 hoodacteurs professionele dansers: er zit een hele mooie dansscène in de film, en de manier waarop ze allebei bewegen, dat is niet gewoon. De film gaat ook over lichaamsbeweging, blind zijn, wegvluchten en confrontatie. De manier waarop het verteld wordt is best origineel; de cineaste heeft duidelijk een eigen visie.