Vintage Statham: wat wil zeggen, onderhoudende actie, weinig verrassingen (alhoewel het idee om de killer reeds halfweg bekend te maken wel een goeie twist is) en Jason cool as ever. Leuk, maar ik vrees enkel voor de trouwe fans.

Alvast hartelijk gelachen met onderstaande recensies,waarvoor dank! "Drive", mijn dierbare filmliefhebber is de allereerste must-see van het jaar, een instant classic, die zich op je netvlies zal branden. Een virtuoze stijloefening die het allerbeste van Michael Mann en David Fincher combineert met het hyper-gestilleerde geweld van QT in zijn hoogdagen. L.A. zag er nog nooit zo fotogeniek uit en vormt het decor voor een klassiek film-noir verhaal. Ryan Gosling speelt de -voorlopig- rol van zijn leven als de driver, die heel spaarzaam omgaat met zijn dialogen, maar waarvan een perfecte mix van dreiging en charme uitgaat. Geen enkel zwak punt te bespeuren en dubbel en dik bekroond met de palm voor beste regie dit jaar. Voor de slechte verstaander: "Drive" is tot nader order het allerbeste wat je dit jaar op het groot scherm kon zien!

Wat is dat toch met De Niro en Pacino, ze blijven maar in de meest groteske ondingen opduiken en daar is "The son of no one" helaas weer geen uitzondering op. Nog maar eens een copmovie met als setting New York en een zoon (kleurloze Tatum) die probeert in de voetstappen van zijn vader (lokale supercop) te treden, maar die worstelt met een -vertikaal geklasseerd- jeugdtrauma.... Geeuw... Onverzorgd in beeld gebracht, luizig acteerwerk en miserabele dialogen, kortom, alweer eens een diepe teleurstelling!

Twijfelgeval, de setting (een wetenschapsbasis op antarctica) had kunnen leiden tot een zeer straffe claustrofobische prequel op John Carpenters cultclassic. In de beste momenten van deze prent, slaagt Mathijs van Heijningen daar ook behoorlijk in, maar ik denk dat het budget net iets te groot was, waardoor de verleiding om te kiezen voor een tien-kleine-negertjes gorefest onweerstaanbaar werd. Gaat nooit vervelen, maar voelt toch een beetje aan als een half gemiste kans.

In de jaren 80 maakt Dick Maas twee meer dan behoorlijke cultklassiekers: "De Lift" en "Amsterdamned', daarna kreeg hij nog amper een film gefinancierd om vorig jaar een comback te maken met "Sint". Deed toen behoorlijk wat stof opwaaien en kreeg heel wat lof, maar ook nauwelijks op enkele grootschermen te zien. Terechte beslissing zo blijkt, want dit is schabouwelijk gefilmd, volledig opgetrokken uit genre-clichés en weet nimmer een grijns op je gezicht te toveren. Absolute rommel!