Luk Besson, de maker, was eigenlijk helemaal niet voorbestemd om "regisseur" achter zijn naam te zetten. Al heel jong had hij beslist om marinebioloog te worden, maar door een ongeval op zijn zeventiende kon dit echter niet doorgaan. Zijn "Le grand bleu" een verhaal over duikers, is ondertussen al een klassieker geworden. Verder kennen we hem van o.a. "Atlantis", "The fifth element", „Léon“, "Nikita" "Messenger. The story of Jean Arc". En dan was er nog "The Lady" over Aung sen Suu Kyi, Nobelprijswinnares voor de vrede. Een film die eigenlijk verplichte kijkstof zou moeten zijn voor elke scholier. In Lucy gaat het inderdaad over Lucy, een jonge vrouw, die gedwongen wordt als drug mule de nieuwe drug CPH 4 te transporteren. De drug komt echter onverwacht in haar bloedstroom terecht en zij ontvangt een enorme overdosis. Eén van de effekten is dat ze haar hersenen veel beter en efficiënter kan gebruiken: van de normale 10% klimmend tot 100%. Een soortgelijk idee is natuurlijk al gebruikt in "Limitless" en onlangs nog in "Transcendence". En ik ben nu toevallig "De toekomst van ons brein " aan het lezen van Michio Kaku. Daarom ben ik echt wel nieuwsgierig naar dit verhaal. Wat is er dan nu zo speciaal aan deze film? Het antwoord is eenvoudig: Luk Besson en Lucy natuurlijk. Sommigen willen de film samenvatten als "Nikita" meets Terence Malick's "Tree of life“. Maar zoals Albert Einstein al zei:“ Je mag proberen de dingen eenvoudig te maken, maar maak ze niet te eenvoudig.“. Voorbij ons netvlies passeren ook ingrediënten zoals we vonden in "The Matrix" en verder is er Kubrick, Cronenberg, Nolan en zelfs Sergio Leone. Luc Besson maakt er niet alleen een potje van, hij kookt een echte hutsepot. Ik hou nogal van een werkstuk dat duidelijk in mekaar zit en waarbij je op het einde een antwoord hebt gekregen op al de vragen van de film. Vergeet dit hier allemaal. We krijgen een overdosis (ja, dit is hier wel het gepaste woord) aan beelden. En wetenschappelijk klopt het ook niet allemaal. Maar daar gaat het eigenlijk niet om! Al midden in de eerste scène is het glashelder dat dit geen "gewone" thriller is. Dit is echt over niet-doodgaan, blijven leven dus: survival of the fittest. De personnages zijn bijna ééndimensionaal zoals stripfiguren. Maar eigenaardig genoeg stoort dat hier niet. De slechterik (een rol van Min-sik Hoi) is echt „a bad guy“. Lucy roept dan ook al in de tweede scène: „Please, God help me“! Zij wordt op haar wenken bediend, want nog geen vijf minuten later verschijnt Morgan Freeman op het podium. In "Bruce Almighty" speelde hij dan ook al "God". Perfekte casting dus! Als professor Norman mag hij dan aan een auditorium het één en ander uitleggen over het ontstaan van het leven en de ontwikkeling van onze hersenen. Zo komen we ook te weten dat Lucy de naam is van een mensachtige aap gevonden in Ethiopië. Lucy wordt beschouwd als onze eerste voorouder en als eerste vrouw. Buitengewoon is wel dat Besson erin slaagt deze ex cathedra lezing te vermengen met het intense verhaal en dit zonder enig probleem. De andere Lucy in de film is weeral een prachtprestatie van Scarlet Johansson. In heel de chaos van deze film kan Lucy de kontrole houden. Door haar verhoogde intelligentie, begint ze in te zien dat er een hoger doel is. En met buitengewone wilskracht wil ze dit doel bereiken. Angstaanjagend bijna is het om te observeren hoe ze bijna als een autistische savant door de film dendert. Dat is het echter niet, het is meer een enorme focus op haar missie. Wanneer ze dan met haar moeder telefoneert (in het midden van een chirurgische ingreep nota bene!), krijgen we een glimp van de enorme diepte van haar gevoelens. Deze film is ook het verhaal van een vrouw die men degradeert tot voorwerp en op verschillende manier misbruikt. Maar dan groeit ze en komt helemaal in haar kracht te staan, en wat voor een kracht! Zij weet dat ze geen sekonde te verliezen heeft. Daarom geen tijd om in diskussie te gaan met een taxichauffeur, een revolver weg te stoppen of het bloed van de handen te vegen. Ondertussen spreekt ze al een half uurtje vlot Koreaans en Chinees. Maar haar inzicht en intelligentie groeit zo, dat zij echt begint te begrijpen wat "tijd" eigenlijk in essentie is. Lucy reist dan even energetisch door de tijd naar het verleden om haar naamgenote te ontmoeten en haar kennis door te geven. De enorme vraag waar de wetenschap nog altijd mee zit, is hoe het komt dat een bepaalde soort mensaap, waar Lucy bijhoorde, verder ontwikkeld is tot mens terwijl een andere soort mensaap die in dezelfde habitat leefde gedurende tienduizenden jaren, in de bomen blijven hangen is. Lucy heeft duidelijk enkele psychedelische tintjes. En dan denk je aan die andere Lucy, namelijk die van "in the sky with diamonds". Maar John Lennon beweerde dat de titel verwees naar een tekening die zijn zoon Julian gemaakt had. De afkorting van Lucy in the sky with diamonds is "LSD". Maar we zullen Lennon maar geloven zeker, tenzij hij toen hij dit vertelde midden in een LSD trip zat of de wereld met een gekleurde bril aan het bekijken was. Tijdens de archeologische ontdekking van Lucy werd frekwent het nummer "Lucy" van The Beatles gespeeld op de radiostations. En daarom werd onze eerste voorouder Lucy genoemd. Alles is dan toch met elkaar verbonden zeker? Ons hoofdpersonnage overstijgt zichzelf en is dat niet wat we van helden verwachten of waarom wij ze bewonderen? De film toont ook het kontrast tussen de egoïstische mens die alleen maar bezig is met zichzelf in de persoon van de drugsbaas en de altruïstische mens. Lucy zet zichzelf opzij en zorgt even voor het opstarten van de mensheid en ook misschien wel voor de toekomst van de mensheid. Meer moet dat niet zijn. Natuurlijk kun je al het vorige vergeten en gewoon gaan kijken naar een knappe aktiethriller. Dit is een rollercoaster van krap 89 minuten. Je gaat zitten, klikt je veiligheidsgordel vast of juist niet, vergeet je verstand en geeft je over aan wat er komt. In de V.S. kreeg de film de kwotatie "Restricted" en dit wegens drugs, geweld en seks. De film is hard en konfronteert. Ja, inderdaad zoals het tv-nieuws ... In België is de film toegelaten voor kinderen. Maar dit is geen film voor kinderen. En de scène waarin Lucy even de maffiabaas bezoekt tijdens zijn tatoeage-sessie (in slow motion en met Mozart’s „Requiem Aeternam“ erbij ) is al een klassieker. Eric Serra, als huiscomponist, krijgt een pluim. In haar vorige was Scarlett als alien in Schotland terechtgekomen. Na het bekijken van "Lucy" is er nog maar één konklusie mogelijk: mevrouw Johansson is een echte alien! En de film eindigt met een statement: „Een miljard jaar geleden is ons het leven geschonken. Nu weet U wat ermee aan te vangen“. Yes, I love Lucy!

Deze iewat eigenaardige titel verwijst naar een citaat uit het gekende toneelstuk : 'Julius Cesar' van Shakespeare: "Want het is niet een weefselfout in onze sterren, Brutus, maar door onszelve zijn wij klein en nietig". Waarop iemand onlangs reageerde met de volgende kommentaar: „Fout, beste Shakespeare, er zijn wel degelijk fouten in ons sterrenstelsel". Maar laten we even de polemiek hieromtrent deleten. Deze romantische film is gebaseerd op de New Yorktimes nr 1 bestseller van John Greene. De regie is in handen van Josh Boone en verder is het starring Shailene Woodley als Hazel en Ansel Elgart als Gus. Op de set van "Divergent" trouwens zijn ze mekaar al tegen het lijf gelopen. Allebei hebben ze kanker en dan weet je wel wat er gaat komen. Of toch niet... „Ceci n'est pas une pipe“ is een T-shirt dat Gus draagt. Dit is inderdaad geen film als "Love story": de moeder aller tearjerkers, waarin boy meets girl en dan wordt het gewoonweg nog een gezinsverpakking zakdoekjes bovenhalen en begint het grote wachten op het doodgaan van de geliefde. Eerst en vooral krijg je een hele resem terminale kankerpatienten voorgeschoteld. Hun zelfhulpggroep wordt begeleid door een man die eerder doet denken aan een overijverige scoutsleider die vastbesloten is om elke dag meer dan één goede daad te doen. Hazel en Gust voelen zich niet zo denderend in dit gezwelschap. Je hoort hun denken: cut the bullshit, this is real life! Het gevaar om in clichés te vervallen is met dit soort films hoger dan de Twin Towers. Sorry, die bestaan ook al niet meer. Maar Greene slaagt er telkens opnieuw in om een originele, maar tegelijkertijd geloofwaardige verhaallijn op te bouwen. En dat tilt de film ver boven zijn genre. Inderdaad het gaat er soms sarcastisch aan toe. Maar wanneer je beseft dat je aan het doodgaan bent, wil je misschien alleen maar echtheid en essentie. En de rest is bijzaak: great scotch, no rules... Het wordt dan alleen maar hilarisch wanneer de bloedeigen moeder van Hazel haar aanmaant om gezond te eten terwijl Hazel konstant met een zuurstofapparaat rondsjokt en zo ongeveer aan het doodgaan is. In dit soort films is er natuurlijk altijd de obligate „Laatste Wens“ van de terdoodveroordeelde. Daarvoor belanden we met ons vriendenkoppel in Amsterdam op bezoek bij de favoriete schrijver van Hazel. Maar ook hier verloopt de ontmoeting heel anders dan verwacht. De rol van schrijver wordt trouwens schitterend vertolkt door William Dafoe. Sinds Body of evidence heb ik hem niet meer zulke pijnlijke grimassen zien trekken . Alhoewel we natuurlijk nooit echt zullen weten of dit toen het gevolg was van het brandende kaarsvet van Madonna Louise Ciccone als wel door haar navenante akteerprestatie. Het was ook sinds „Amsterdammed“ geleden dat ik zoveel grachten gezien heb, maar toch stoort dit niet, maar het zorgt voor een aangenaam dekor. En wanneer Gus dan zijn liefde verklaart aan Hazel in het Anne Frankhuis of all places, dan blijft dit ontroerend. De morning after, verloopt ook weeral niet zoals verwacht. Dit is geen mierzoet stationsrommannetje. Hazel wilde aanvankelijk geen relatie omdat ze bang had om gekwetst te worden en te zullen kwetsen. Gus maakt haar echter duidelijk dat het onvermijdelijk is dat we soms gekwetst worden. Maar, zegt hij, we hebben de mogelijkheid om zelf te kiezen wie we kunnen toelaten om ons te kwetsen. Bij het schrijven heeft John Greene zich de vraag gesteld of het mogelijk is om een betekenisvol leven te leiden, ook al is het kort. Ja,dat leerde Anne Frank ons al. Shailene Woodley en Ansel Elgort schitteren als echte sterren in dit romantisch drama. En overigens heb ik echt weinig fouten ontdekt.

Opnieuw opstarten doen we allemaal wel eens in ons leven. Dit dienen Gretta (Keira Knightley) en Don (Mark Ruffalo) dan ook te doen in deze romcom van regisseur John Carney. Knightley heeft haar sporen al verdiend in films als “Atonement”, “Anna Karenina” en “A dangerous Method”, waarin ze de rol speelt van Sabina Spielrein, een soulmate van C.G. Jung. Onze beide hoofdrolspelers hebben enkele pijnlijke dingen te verwerken, maar ze vinden mekaar via en in de muziek. Gretta is een singer-songwriter, bedrogen door haar vriend- zanger. Don is een wat uitgebluste producer, die na haar opgemerkt te hebben in een New Yorkse club, absoluut haar nummer wil gaan producen. Sommigen beweren dat men beter een “echte” zangeres had genomen voor de rol van Gretta. Maar Keira brengt het er voortreffelijk van af en toont via haar stem zichzelf in al haar kwetsbaarheid . Op het beelddoek verschijnt een vrouw die ondanks tegenkantingen haar eigen weg zoekt en volledig haar eigen ding wil neerzetten. En dat verdient respekt. Daarbij doet ze dit dan nog in dit mooie zuivere perfekte Engels, wat alleen echte Engelsen kunnen. Alhoewel de relatie met Don natuurlijk platonisch blijft, voelen we de chemie bruisen. Twee zielen vinden mekaar. Maar toch is er op een bepaald moment nog enige twijfel wanneer ze moeten beslissen of ze hun playlist wel willen delen. Hun wandeling door het nachtelijke New York met één I-pad en gedeelde oortjes wordt één van de mooiste fragmenten. Eigenaardig of niet misschien, maar mensen die bij elkaar passen, houden veelal van mekaars muziek. Dit is zelfs één van de beste testen volgens wetenschappelijk onderzoek om te kijken hoe goed een koppel bij elkaar past! Maar deze film gaat niet over wetenschap. De hoofdpersoon is muziek: luisteren naar muziek, muziek schrijven, muziek maken en dansen op muziek. Liefde voor muziek verbindt niet alleen de hoofdpersonages maar eigenlijk ongeveer iedereen in deze film. Muziek kan erin slagen om diep in ons door te dringen, tot in ons hart en soms zelfs tot in onze ziel. Vergeet de kleine imperfecties in deze produktie. De hoofdtoon hier is een verhaal over vriendschap, romantiek en vooral muziek. Een echte feelgood movie dus. Starfinder

Er is hier geen tussenweg. Ofwel ben je na vijf minuten gebiologeerd aan het kijken naar deze nieuwe van Spike Jonze ofwel begin je je mailtjes te checken. Zijn „Being John Malkovich“, was al allesbehalve een mainstream film. Gefascineerd heb ik gekeken naar zijn “Adaptation“ gebaseerd op een eigenlijk onverfilmbaar boek. Een film over een orchidee! Joaquin Phoenix is een single thirthysomething die zich ergens door de wereld voortbeweegt in de nabije toekomst. Als beroep schrijft hij brieven voor mensen die zelf geen persoonlijke brief kunnen/willlen produceren en het liever willen overlaten aan een professional. Joaquin behoort niet tot de harde supporterskern van Manchester United of zelfs Beerschot, maar is een man met een meer dan gemiddeld E.Q. Maar in zijn job worden we al direkt gekonfronteerd met één van de hoofdvragen in deze film: wat zijn echte gevoelens en wat is fake? Onze hoofdfiguur koopt een nieuw operating system 0S 1 voor zijn computer en wordt al heel vlug verliefd op de vrouwelijke stem en 'persoonlijkheid" van zijn computer. Natuurlijk kennen we al computerpersoonlijkheden in films. Maar de computer HAL uit „A Space Odyssey 2001“ doet als we gaan vergelijken dan eerder denken aan een reptielachtige en de computer RD2 uit Star Wars wordt herleid tot een vreemdsoortige amoebe. Het meest eigenaardige en bijna creepy in deze prent is dat het volkomen geloofwaardig overkomt dat de hoofdpersoon verliefd wordt op zijn Samantha, sorry computervrouw. Ja, natuurlijk heeft Joaquin nog dates met echte vrouwen. Maar Samantha is de vrouw die heel wat mannen kan aanspreken: ze is gevoelig en kwetsbaar, maar niet te kwetsbaar. Samantha is zeer intelligent, volkomen eerlijk, zorgt voor intimiteit en geeft vertrouwen. Je kan gewoonweg helemaal jezelf zijn bij haar. Samantha veroordeelt je niet en gaat nooit in konflikt. Haar stem is betoverend en haar humor is verrassend. Onverwacht maakt ze je 's nachts wakker of ze komt onverwacht aandraven met een prachtig en origineel geschenk. Spelen doet Samantha ook graag en je kan haar op elk moment aanspreken. Ja, opeens lukt dat niet meer, maar dan blijkt dat ze aan het daten, sorry, up-daten is. En dan is er natuurlijk nog Scarlett Johansson als de sensuele computerstem. Sinds haar rol als veertienjarige in ‚De Paardenfluisteraar‘ kent ze echt heel wel meer kunstjes met haar stem dan alleen maar fluisteren. En toen „Girl with a pear earring“ op het witte doek verscheen, kon Scarjo nooit nog enigs verkeerd bij mij doen. Het ongelofelijke is dan ook bijna geschied bij de oscars van dit jaar. Ei zo na, had ze de oscar gewonnen voor beste vrouwelijke vertolking en dit zonder in beeld te zijn geweest! Maar Spike Jonze ging wel lopen met de Oscar voor het beste originele scenario. Je kan deze film als één grote mindfuck beschouwen. Of als een romantisch sprookje. Als je dieper will kijken kom je bij enkele ‚Grote Vragen‘ van het leven . Wat verwachten wij in feite van een echte intieme relatie? Wat zijn echte gevoelens? En terwijl velen van ons al moeite hebben om één intieme relatie optimaal te houden, worden we gekonfronteerd met de vraag of meer dan één intieme realtie mogelijk is of zelfs de toekomst kan worden van de mensheid. Fascinerend blijft om te ontdekken dat deze computervrouw leert door te "leven" en door haar "ervaringen". Zij groeit en evolueert steeds verder en dan nog veel sneller dan een gewone sterveling. Alleen dan gebeuren er onverwachte dingen en zij komt terecht in de "space between things". Een schitterende parel van een film om verplicht samen met je partner naar toe te gaan. En dan wordt het wachten op de nieuwe van mevrouw Johansson: „Inside the skin“. Ze kruipt in de skin van een alien en dan nog wel in Schotland. Allen daarheen, zou ik zo maar zeggen. Starfinder.