Herinnert u zich nog waar u was toen u de eerste nieuwsberichten hoorde over de aanslagen op de Twin Towers? Uiteraard! Weet u dat ook voor 1 mei 2011? Dat was die heuglijke dag waarop een team van de US Navy S.E.A.L Team 6 een van de grootste misdadigers uit de recentste geschiedenis elimineerde. Geeft niet als u het antwoord schuldig blijft. Amerika wist gedurende meer dan 9 jaar ook niet waar Osama Bin Laden verbleef … En daarover gaat Zero Dark Thirty, het nieuwste meesterwerk van Kathryn Bigelow. U kent haar wellicht als die overmatig getalenteerde regisseuse die in 2010 nog 6 Oscars veroverde voor haar explosieve The Hurt Locker (onder meer voor beste film en regie). Zero Dark Thirty is een feitenfilm geworden die de intense en obsessieve zoektocht volgt van de fragiel ogende doch verbeten CIA-agente Jessica Chastain (The Tree of Life) naar de verblijfplaats van werelds meest gezochte terrorist. Dat vanaf de eerste aanwijzingen over zijn entourage tot op het moment van de raid zelf. U kent uiteraard de afloop of u moet ergens in een grot in Pakistan leven. Toch neemt het accurate scenario met een gedoseerde vracht details en een strakke, doordachte regie u mee in een nagelbijtende en uitermate spannende 157 minuten durende queeste die geen seconde verveelt. De methodische ondervragingen, lees folteringen die werden gehanteerd om bekentenissen af te dwingen over de onmiddellijke medewerkers van Bin Laden kunnen u als politiek correcte burger wellicht ergeren of zelfs choqueren. En dan bent u niet alleen! De uitvoerige en talrijke scènes met onder meer seksuele intimidatie door heuse SM-technieken (zonder geldig stopwoord) en water boarding (een techniek waarbij men bij het slachtoffer verdrinking simuleert) zijn momenteel voorwerp van controverse in de Verenigde Staten. Zo heeft het Pentagon een onderzoek ingesteld naar de CIA omdat men zich verwonderde over de exacte informatie waarover Bigelow beschikte. Ook talrijke critici vinden dat het niet nodig was om die praktijken zo uitgebreid en wurgend realistisch in beeld te brengen. Maar ja kan men een ei bakken zonder het te breken? Heeft u die passages overleefd dan bent u klaar voor een paar onthutsende meetings met mogelijke mosliminformanten die een onthutsend beeld geven van de radicale Islamitische aanbidding van de grote leider. Een devotie die evenwel ook te koop stond voor aardse goederen. En dat betekende uiteindelijk de doorbraak in het opsporingsonderzoek. Zo ligt de weg open naar de finale waar u al die tijd heeft zitten naar uitkijken. De ingenieus voorbereide aanslag die werd opgenomen in een volledig exact gereconstrueerde villa in India. Omdat het tot op vandaag nog niet precies duidelijk is wat er precies gebeurde en wie welke wapens hanteerde en op welk ogenblik, is het moment van het ultieme schot in de roos navenant wat rommelig gefilmd. Bigelow maakte misschien wel een statement door net erna de kalasjnikov van Osama (of had hij meerdere van die speeltjes?) in beeld te brengen. Opgehangen aan de muur van zijn slaapkamer … Voor de liefhebber van de betere TV-series zijn er een aantal leuke rollen te melden: James Gandolfini (Tony Soprano in The Sopranos) en Kyle Chandler (Eric Taylor in Friday Night Lights) maken een felgesmaakte opwachting als respectievelijk de directeur en een diensthoofd van de CIA. Alhoewel sommigen het tegendeel beweren is Zero Dark Thirty gelukkig geen Amerika-jippie-ja-jee-film geworden.Is deze film een absoluut meesterwerk van de zevende kunst? Neen dat nu ook weer niet. Op 24 februari 2013 speelt Bigelow nochtans terug mee voor 5 Oscars (waaronder beste film). Zero Dark Thirty is wel een ingenieus gecomponeerd en overrompelend super spannend feitenrelaas die je tenen doet krullen. En misschien zal u aan het einde van de film. net zoals de schitterend acterende Jessica Chestain dat deed, een traantje moeten wegpinken van opluchting en emotie. Omdat het allemaal zo goed is afgelopen…Ja toch? Zero Dark Thirty is momenteel te zien in zowat elke Belgische cinema behalve uiteraard in Aalst.

The Impossible: Een Tsunami Van Meligheid De Spaanse regisseur Juan Antonio Bayona (The Orphanage) maakte met The Impossible geen film over die vloedgolf die 9 jaar geleden grote delen van Zuidoost-Azië verwoestte. U krijgt wel een heldenepos over een Spaans echtpaar vertolkt door Britse personages (Naomi Watts en Ewan McGregor) in de nasleep ervan. Op die memorabele tweede kerstdag van 2004 verbleven ze met hun 3 zoontjes in een luxe vakantieresort aan een strand op het eiland Khao Lak. Op een tijdspanne van enkele minuten drijven metershoge golven hen uit elkaar. Wat volgt is een wanhopige en gedreven zoektocht naar elkaar en hun redding. Het echtpaar verwierf hiermee in hun land prompt een heldenstatus en kreeg er zelfs een standbeeld. De speciale effecten die werden gebruikt om de Tsunami te creëren zijn indrukwekkend maar overdonderen niet. Het meeste filmische effect heeft de geluidsband. Die is afwisselend akelig stil en beangstigend oorverdovend. De CGI na de verwoestende golven is merkelijk beter geslaagd. De vloed die landinwaarts trekt en de moeder en haar oudste zoon te midden van een onvoorstelbare chaos aan voorwerpen voortstuwt, is ronduit hallucinant en accuraat realistisch gedraaid. De camera draait vaak op gelijke hoogte met de waterspiegel wat u het gevoel geeft dat het water u over de lippen stroomt. In een bepaalde scene ziet u Naomi Watts drijven alsof ze verdronken is. En dat was ei zo na het geval! De apparatuur die haar tijdelijk onder water moest houden, haperde wat haar letterlijk heeft doen happen naar lucht. In tegenstelling tot wat andere recensenten meenden te weten is de film wel degelijk grotendeels in Thailand opgenomen. De regisseur weet de sfeer van het land en zijn bewoners in beeldende en voor Thailandkenners herkenbare details te vatten en laat zijn film doordrenken met de typische Thaise geluiden, taal, gebouwen en natuur. Zelfs de Boeddhistische gezangen op de achtergrond ontbreken niet. Een ander eyecatcher is nieuwkomer Tom Holland die als oudste zoon in al dat natuurgeweld acteert als een puur natuurtalent. Het is wel jammer dat enkel de overlevingsstrijd van de farangs (Westerlingen) in beeld wordt gebracht. De Thais zien we enkel als genereuze en volstrekt onbaatzuchtige hulpverleners. Lokale slachtoffers zijn er haast niet te zien. En dat is een serieus minpunt die de film als een draaikolk naar beneden zuigt. Daarbovenop doet het overdadig crescendo aan strijkjes, als bombastische ondersteuning voor de emotionele vloedgolf op het einde, u verzuipen in een tsunami van meligheid. Enfin u gaat toch naar een rampenfilm kijken om te kunnen genieten van de ellende van ... de ramp? Wel op dat vlak krijgt u ruimschoots waar voor uw geld (Rudy Fosselle).

Het zou zonde zijn dat deze film aan uw aandacht ontsnapt. En toch lijkt hij er toe voorbestemd. High school-films trekken meestal enkel de aandacht van giechelende pubermeisjes die preuts lachen als hun favoriete hunk voor de eerste keer een zedige kus aan een hunkerend meisje geeft. En dan die beelden maar projecteren op zichzelf :-) Deze film zou er ook zo eentje kunnen zijn ware het niet dat het hier om de verfilming van een gelijknamig brievenboek met Salinger-allures gaat. Bij de datum van publicatie (1999) vonden Amerikaanse scholen de inhoud te controversieel. Wellicht was een homoseksuele verhaallijn doorslaggevend om het boek in de ban te slaan.... De auteur Stephen Chbosky verfilmde 13 jaar later zijn eigen werk en zette zijn tekst om in ondersteunende off screen dialogen die de leidraad vormen voor een uitgepuurde coming of age- film. Charlie een middelbare schooljongen leest voor uit eigen zieleroerselen gericht aan de kijker en legt zich hiermee bloot als een snuggere, timide en tobbende puber. Mooie kwaliteiten die helaas op die leeftijd niet maken dat men populair wordt. Zijn plaats is dan ook voorbestemd aan de schoolmuur waar hij alles rondom hem observeert en probeert te begrijpen. “Soort trekt soort aan” zegt men in Vlaanderen en daardoor maakt hij al vlug kennis met de gelijkgestemde Sam en haar homoseksuele stiefbroer Patrick. Alhoewel ze een intense vriendschap afsluiten wordt de relatie in hun trio al gauw een psychologisch spelletje van aantrekken en afstoten. Charlie ondergaat, begrijpt alweer en omdat hij gaandeweg leert te ageren wordt hij een gelukkiger mens. Ware het niet dat hij nog dient af te rekenen heeft met een intens trauma uit zijn jeugd... U denkt toch dat u dat allemaal al eens heeft gezien? Dat klopt maar wel niet op deze manier. In het begin van de film kreeg ik ook het gevoel dat ik over een hoog muurtje moest kijken om aansluiting te vinden met de personages. Maar al snel kreeg ik een arthouse-diamantje, briljant in zijn eenvoud voor ogen. Met spitse dialogen,een geslepen montage en schitterende songs (van onder meer Bowie en The Smiths) die de karakterontwikkeling van de personages voortstuwen. De beheerste regie van het emo-gehalte zorgen voor mooie ontroerende passages. En dan is er uiteraard nog de spitse cast! Ezra Miller herinnert u zich wellicht nog als de sadistische en moorddadige tiener uit het superieure “We need to talk about Kevin”. Nu kunt u zich laten overrompelen door de vertolking van zijn schattige, hartveroverend en ontwapenend homoseksuele personage. Verder spelen Emily Watson uit de Harry Potter-films en Logan Lerman (Percy Jackson en 3:10 to Yuma ) de stenen uit de muren. Ik vroeg me wel wat het resultaat zou geweest zijn als een andere regisseur zijn gelijknamige brievenboek zou verfilmd hebben. Met een eigen perceptie en interpretatie. Dat Stephen Chbosky eigen werk kon in beeld brengen zal hem de vrijheid gegeven hebben om zelf te kiezen voor de passages en dialogen die in de film moesten. En is dat geen beperking geweest? Of heeft hij zich toch nog de vrijheid toegemeten om bepaalde verhaallijnen uit te diepen of zelfs nieuwe te creëren? Dus nu onmiddellijk het boek lezen :-)

Het overkomt me niet zo vaak maar na het bekijken van deze goddelijke film heb ik een staande ovatie weggegeven, in 4D dan nog wel! Maar veel bereik je daar natuurlijk niet mee. Ik verzamelde hoogstens een paar verontruste blikken van een verbijsterd bioscooppubliek. Is die man een filmfreak of gewoon een freak? Tja sorry hoor mensen. Ik denk dat het een emotionele ontlading was. Een visueel waarneembare uiting van verafgoding voor een goddelijke film. En toch had ik bijna die film nooit kunnen zien want het boek van Yann Martel leek ook mij onverfilmbaar. Want wie krijgt het nu voor elkaar om een reis van een jonge drenkeling te filmen? Op een vlot in het gezelschap van een orang oetan, een hyena, een zebra en een Bengaalse tijger? Ang Lee speelde het klaar om alle beschikbare filmische elementen naar zijn hand te zetten en een oogstrelende,episch en soms ontroerend spektakel af te leveren.Immens groots in zijn eenvoud! Daarbovenop kon hij beroep doen op een onervaren acteur (Suraj Sharma) die hij castte na een rondgang in 600 Indiase scholen. De 16-jarige kon naar verluidt niet zwemmen, had zelfs nog nooit de oceaan gezien maar kon zich door de chronologische opnames op een verbluffende psychische en fysieke wijze transformeren van een eenvoudige jongen naar een door het leven doordrenkte jongeman, live en op het scherm. Het lijkt wel of de digitalisering, FX en 3D ooit werden uitgevonden in afwachting van deze filmparel. Om voor een eerste keer echt functioneel tot zijn recht te kunnen komen. De Bengaalse tijger werd volledig gedigitaliseerd en de oceaan is slecht een groot waterbassin. Toch lijkt het of het oceaanwater je vaak aan de lippen staat, de zon op je huidt brandt en je de klauwwonden van het "beest" voelt. De combinatie van dat alles leidt tot een filmische uitgepuurde parabel over de kracht van de natuur en de nederigheid ervoor, dankbaarheid voor het leven, oog hebben voor de kleine dingen des levens, overlevingsdrift, de relatie tussen mens en dier, de kracht van de verbeelding geschreven of verfilmd in een goed verhaal. En vooral de weergave van de realiteit. Maar tussen de beelden door zie je dat mensen daar slechts mee overweg kunnen als die voorgekauwd wordt in een perceptie die hen goed uitkomt. Ik las heel wat gezeik in de media over het gepreek en de godsvrucht in de film. Maar dat is godverdomme onterecht. In onze gesulariseerde maatschappij slaat de balans bij wie zich intelligent en progressief noemt algauw over naar verstarring en verenging. En dan krijg je een onbewust niet-tolerant zijnde wereldbeeld. Het gaat inderdaad in de film even over het christendom, het hindoeisme en de islam. Maar als aanknopingspunt dan voor een objectieve blik in dat grote huis van de Godendienst. Een huis dat vele kamers heeft met op elke verdieping een kamertje om te twijfelen. Life of Pi kan je wel be(voor)oordelen als een filosofische, spirituele en zelfs mystieke film. Maar drammerig? Neen nooit. Maar laat mij ook niet doordreinen. Het hoofdpersonage zegt op een bepaald moment: "Het leven gaat om loslaten maar we maken wel te weinig tijd vrij om afscheid te nemen". Ah wacht eens ... OK lieve lezer :-) Nu weet ik waarom ik die staande ovatie gaf en dat de bioscoopuitbater me vervolgens uit mijn zetel heeft moeten sleuren. Maar als je wil vertel ik u hetzelfde verhaal anders. Neen Life of PI laat me nog niet meteen los...

Play: de terreur van de multiculturele samenleving Misschien hebt u in een maatschappelijk debat al eens het filmfragment gezien waarin skinheads op een metrostel een zwarte man verbaal en fysiek bedreigen. Terwijl de meeste omstaanders gewoon toekeken en niets deden. Sterker nog: het kan dat u zelf al eens getuige was van een racistisch vergrijp. Keek u dan gewoon toe of ging u weg? Dat uitgangspunt gebruikt de Zweedse regisseur Ruben Ostlund in zijn nieuwste film Play. De rollen van slachtoffers en daders worden evenwel op ingenieuze wijze omgedraaid. De film vertelt het verhaal van 3 "welgestelde" jongeren die 5 "arme" Afrikaanse jongeren tegen het lijf lopen. Allen lijken ze tussen de 10 en 14 jaar. De zwarten maken er een spel van om via "steaming" en dus via verbaal geweld de GSM van een van de drie welgestelde jongeren te ontfutselen. De slachtoffers laten zich psychisch intimideren en letterlijk door hen meevoeren. En dat leidt tot een zenuwslopende, onthutsende afloop. De film is gebaseerd op een waar verhaal, is gedraaid in semi-documentaire stijl en met een real-time-effect. Er is geen soundtrack wat het geheel nog beklemmender maakt. De camera filmt overwegend statisch, soms traag en vanop afstand in haarscherpe HD-beelden en registreert hierdoor onverbiddelijk. Ostlund monteerde opvallend weinig, wat wegkijken voor de verbauwereerde kijken welhaast onmogelijk maakt. Die manier van filmen zorgt ervoor dat u zal willen dat het allemaal snel zou voorbijgaan net zoals de getergde jongeren dat zouden willen. Ongewild word je voyeur van een nagelbijtende, meedogeloze en benauwende registratie van zinloos psychologische geweld, machtsmisbruik, wreedheid en groepsdruk. De onverschilligheid van de omstaanders en de pijnlijke afwezigheid van de ouders willen je doen roepen om hulp die... er niet komt. Daarbovenop maken de realistische dialogen en de schitterende vertolkingen van de jongeren het geheel tot een letterlijk adembenemend meesterwerk. Op het einde van de film probeert een volwassene een zwarte jongere terecht te wijzen op de gevolgen van zijn daden maar krijgt hierdoor door boze omstaanders het verwijt van machtsbruik en racisme om het hoofd geslingerd. Een politiek niet-correcte film? Een racistische film? Of eerder een gruwelijke evocatie van de realiteit? De film speelt met ons tolerantievermogen, onze vooroordelen en confronteert u en ik als individu in een soms wurgend groepsproces. De volgende dialoogzin: 'Wie zo dom is zijn GSM te tonen aan vijf zwarten, heeft alleen zichzelf iets te verwijten" is misschien het toetje op de taart. Om u te laten oordelen... Wellicht de meest fascinerende en uitputtende film van 2012!