FT1ST

FT1ST
  • Membre depuis le 23/08/2006
  • Nombre de critiques : 530
Publié le 7 janvier 2015
Zwierig-aangename biopic van één van Frankrijk's grootste (figuurlijk dan) artiesten, Claude François, die het vooral moet hebben van 's mans onhebbelijkheden en moeilijk karakter, maar ook van de fraai opgevoerde shows waar, samen met Les Clodettes, de piekhemden en olifantenpijpen je om de oren vliegen. De belg Jérémie Rénier blijkt perfect geknipt voor deze rol, die je van onzeker pubertje tot opvliegende driftkikker en paranoide platenbaas blíjft geloven. Wat een leven voor een niet echt goede zanger, het gehaaide zakentalent komt dan ook vaak aan bod. Zijn talloze kostuums, ontelbare sportwagens en ander kleine kantjes van zijn ongeremde ijdelheid worden ook niet verborgen. Zonder echt te verrassen, blijft je deze 2.5 uur zó uitzitten, tot 'Alexandrie-Alexandra' je titelgewijs tot een van zijn gekke dansjes zal dwingen!

Publié le 7 janvier 2015
Als overtuigd niet Woody Allen-fan, ben ik nu toch al, of pas, voor de derde keer gevallen voor 's mans kunst. Na 'Annie Hall' en 'Purple Rose of Cairo' is hij hier in het middernachtelijke Parijs weer right on the money. Alter ego Hollywood-script schrijver Gil (een voortreffelijke "anti"-Allen, die zich fantastisch sloom en vermeiend door de lichtstad beweegt) krijgt zijn boek over nostalgie niet van de grond, maar na het ontdekken van een soort 'wormhole'(om 12 uur 's nachts jawel!), spreekt hij al zijn (en Allen's) idolen uit de Roaring 20's. Van de Fitzgeralds, over Hemingway, Buñuel en Dalí vormt dit een charmant-hilarische stoet van bekende acteurs die de film fijn ondersteunt. Marion Cotillard steelt de show als de al even nostalgische Adriana, lonkend naar alweer een vroegere 'gouden' periode. En zo vist Allen toch weer zijn kritische puntjes over het establishment op, of bvb over retro-trends, etc. Uiterst fijnzinnige en zeer geslaagde ode aan de Kunst, Parijs, de Liefde en Romantiek.

Publié le 7 janvier 2015
Dat Tarsem Singh kan schilderen op pellicule wisten we al sinds The Cell('00), The Fall('06) en dus recentelijk nog in Immortals('11) maar dat hij dat ook voor kinderen ging doen is dus wel een verrassing. Een zeer brave maar minder getrouwe verfilming van Sneeuwwitje brengt ons bij een zich rot amuserende Julia Roberts als the wicked stepmother welke über-ijdel regeert over haar kil koninkrijk, waar de opgesloten Snow White(Lily Collins) zich verzet, samen met haar zeven dwergen-op-stelten-struikrovers, jawel(!). Armie Hammer is de wat bleke Prince Alcott die hier zelf moet gered worden door dé kus. Met barokke kostuums, weelderige feesten en een vies-originele wellness-behandeling(!) eindigt Singh dit sprookje helemaal à la Bollywood, wat toch even schrikken is. Maar kom, de kinderen onder ons hebben zich alvast kostelijk geamuseerd.

Publié le 25 novembre 2014
Een quintessentiële De Palma: hoe hij hier ode brengt aan zijn meester Hitchcock zonder zijn eigen stijl te verloochenen, blijft indrukwekkend om te zien. Hoe deze film je met 'soundman' Travolta doet meezoeken en wroeten om de waarheid te achterhalen is fantastisch. Je gelooft elk personage, van de slijmerige blackmailer Dennis Franz, de geflipte killer John Litgow tot puppet on a string Nancy Allen. Enkele onvergetelijke scènes -een douche scene(!), de achtervolging door Philly, de Liberty Bell Parade, het maken van het filmpje adhv de foto's- zorgt ervoor dat je deze film jaar na jaar kan blijven bekijken. Een klassieker noemen ze zoiets.

Publié le 25 novembre 2014
Dat Soderbergh 10 jaar na zijn Oscarfeest 'Traffic' zich weer aan een groots opgezette verhalenfilm waagt, deed iedereen er oprecht naar uitkijken. 'Contagion' is alvast een waardige 'opvolger' al werkt de (al dan niet gewilde?) afstand tot de hoofdrolspelers (en de docu-achtige voice-over) het geheel geen goed. Het blijft een prachtige caleidoscoop van 5 stories in 1, waar de topcast zich in kan uitleven. De plotse weduwnaar (met horens) Mat Damon, epidemiologe Kate Winslet, een ietwat megalomane journalist Jude Law die het Hoofd van Volksgezondheid Laurence Fishburne wil doen vallen, plus een kleine rol voor Marion Cottilard als ontvoerde WHO arts, ze doen wat moet, en zo'n A-cast doet je blijven kijken. Het kleurt echter allemaal te netjes binnen de lijntjes om je te beklemmen, maar het blijft absoluut boven de middelmaat, ook oa door de sublieme fotografie en een sterke orchestrale electronische score van Cliff Martinez.

Newsletter Cinebel

Suivez Cinebel