Maar na alle lof voor die eerdere films, loopt het bij The Monuments Men toch niet allemaal even strak. Al begon George wel met de juiste intenties aan de film. Zo is de 'kunst boven alles' boodschap zeer duidelijk aanwezig, in zowel beeldvoering als in speeches doorheen de film. Aan de cast kan het niet hebben gelegen. Opgeteld kom ik alvast aan 6 Oscars en nog een handvol nominaties, met Cate Blanchett et Matt Damon voorop, maar met vooral oude rotten John Goodman, Bill Murray en Hugh Bonneville als blikvangers.


Wat volgt is echter een kleffe, schoolse vertelling die nooit lijkt te kunnen kiezen welk genre film het nu precies moest worden. Qua setting, feeling en look doet The Monuments Men met momenten nog het meeste denken aan oorlogsfilms zoals Kelly's Heroes, The Dirty Dozen en Where Eagles Dare. Maar dan overgoten met een dikke Hollywood saus in plaats van met de juiste mix van spanning, actie en plezier...

Het sterke en originele verhaal komt niet tot zijn recht in dit gammele scenario. Van snedige dialogen tussen Damon en Clooney is er zelfs geen sprake. De mannen kunnen ook nooit de Ocean's Eleven smile van hun gezicht vegen, waardoor de film heel bizar balanceert op een slappe koord: het serieux van de gestolen kunst, het lot van de joden en het verlies van vrienden worden soms helemaal onderuit gehaald door de bekende tongue-in-cheek glimlach van Clooney en co. Of door slechte 'Amerikanen versus Fransen' grappen. 'Allo, allo' is soms echt niet ver af..

Niemand krijgt tijd noch ruimte om zijn personage wat diepgang te geven. Clooney doet dan maar om het  half uur een speech om het belang van kunst toch nog maar eens te onderstrepene. En aangezien de beeldvoering hier niet voor kan zorgen steekt Clooney om de twintig minuten een speech af over het belang van kunst, over moraliteit, over leven en dood, over blablabla...
Dat Goodman en vooral Murray en Blanchett hier te bewonderen zijn kan volgens mij enkel en alleen op het conto van Clooney geschreven worden. De samenhang is heel de film lang zoek, en sommige scénes lijken de kniptafel slechts ternauwernood te hebben ontsnapt: de hele uitstap van Damon in Parijs, de Duitse soldaat, Jean Dujardin die gewond geraakt, Cate die Matt in bed wil krijgen,... Allemaal heel klef, simplistisch weergegeven en zonder ook maar iets bij te dragen aan het oorspronkelijk verhaal. 
De grens tussen buddiesfilm en serieuze oorlogsfilm met een morele boodschap is een erg dunne lijn.. Evenwicht vinden is erg moeilijk, onhaalbaar zelfs zo blijkt na het bekijken van The Monuments Men. Jammer dat er met de interessante en leuke voetnoot uit de geschiedenis niet meer werd gedaan. Heb ik het trouwens al over het franglais gehad, neen, ok houden zo, daar ga ik nu niet meer over beginnen... Go Vindz out for Yourzelf!