De Italiaanse cineast bouwde een carrière op zijn herinneringen en zijn dromen, probeerde met zijn films zijn angsten te verjagen, maar zelfs als hij ernstig was - en dat was hij vaker dan op het eerste gezicht lijkt - bleef hij ook speels en luchtig. CINEMATEK presenteert een overzicht in vier pijlers:

Rimini
Federico Fellini groeide op in deze wat ingedommelde badplaats aan de Adriatische Zee waar hij in 1920 geboren was. Zijn oeuvre is doordesemd met herinneringen aan zijn jeugd in Rimini, soms heel expliciet, zoals I vitelloni, het tragikomische relaas over een stel overjaarse dertigers die hun dagen vullen met ledigheid, nog altijd niet goed wetend wat ze met hun leven aan moeten. Of Amarcord, de bildungsfilm over een jongetje in het fascistische pre-oorlogse Italië van de jaren 30. Of wat implicieter, zoals in Intervista.

Rome
Kort voor zijn negentiende verjaardag verkaste Fellini naar Rome. De Italiaanse hoofdstad zou zijn pleisterplek blijven en, meer nog dan Rimini, centraal staan in Fellini’s oeuvre. In Roma natuurlijk, zijn autobiografische herinneringen aan de stad, of La dolce vita, zijn Gouden Palm over een riooljournalist en diens kronkelige queeste naar la dolce vita in Rome. Maar even goed zijn onderschatte soloregiedebuut Lo sceicco bianco, over een pas gehuwde vrouw op zoek naar de held uit haar favoriete fotoroman, of Satyricon, zijn historische en vooral felliniaanse evocatie van het klassieke Rome onder keizer Nero.
Marcello
Met La dolce vita in 1960 begon een intense samenwerking tussen Fellini en acteur Marcello Mastroianni. Zeker als de regisseur op zoek was naar een alter ego kwam hij bij zijn generatiegenoot uit. Zoals voor het modernistische meesterwerk Otto e mezzo over een regisseur die er niet in slaagt zijn film te voltooien of La città delle donne over een man die niet zonder vrouwen kan, al voeden ze tevens zijn grootste angsten. En natuurlijk in Ginger e Fred over een stel imitatoren van Fred Astaire en Ginger Rogers die na dertig jaar hun act afstoffen - een film die ook bij het volgende trefwoord hoort.

Giulietta 
Want de tweede hoofdrol is voor Giulietta Masina, echtgenote en muze van de regisseur, die als actrice vaak in zijn films opduikt. Ze was al van de partij in Luci del varietà, de film waarmee hij debuteerde, in een co-regie met Alberto Lattuada. In de jaren 50 schittert Masina in La strada, als de aan een bruut verkochte jonge vrouw, en in Le notti di Cabiria, over een goedmoedige vrouw van lichte zeden. (Tussen haakjes: al in Lo sceicco bianco speelde Masina een prostituee genaamd Cabiria!) De vrolijke geestenfilm Giulietta degli spiriti is zelfs een lange liefdesbrief aan haar, van een niet altijd even trouwe echtgenoot.