De programmatie van CINEMATEK wisselt niet te missen meesterwerken af met trefzekere B-films, met daarbovenop nog een heerlijke double-bill, geserveerd door Offscreen op 11.01.

In 1974 brengt de bijna dertigjarige Stephen King zijn eerste roman uit, Carrie, genoemd naar de schuchtere, op school gepeste adolescente wier psychokinetische krachten, ontketend door een ultieme publieke vernedering tijdens het eindejaarsbal, dood en vernieling zullen zaaien. Een literair meesterwerk waarbij het fantastische ten dienste staat van een haarfijne ontleding van scheefgetrokken menselijke verhoudingen. Twee jaar later toonde Brian De Palma de lijdensweg van Carrie op het grote scherm. De film was een commercieel en kritisch succes, een visuele en emotionele voltreffer, gedragen door de vreemde schoonheid van Sissy Spacek. De kogel was door de kerk, tussen Stephen King en de cinema kon een mooi liefdesverhaal beginnen.

Algauw pikken de grootste cineasten zijn werken op en drukken er hun stempel op. In de jaren 80 volgt de ene sterke adaptatie op de andere: The Shining van Kubrick, Christine van Carpenter, The dead zone van Cronenberg, Creepshow van Romero. De toeschouwers ontdekken ronduit fantastische of afschuwwekkende opussen met coherente universa waarbij de menselijke dimensie op het voorplan blijft. Een tendens die wordt voortgezet met de release in 1986 van Rob Reiner’s Stand by me waarin het bovennatuurlijke volledig ontbreekt, wat bepaalde kijkers destabiliseerde.

Door open te staan voor andere literaire genres geeft King een nieuwe kwalitatieve boost aan de adaptaties van de jaren 90, waaronder Misery en Dolores Clairborne (twee films gedragen door een indrukwekkende Kathy Bates) of The Shawshank Redemption. Maar het bovennatuurlijke blijft het handelsmerk van de auteur en in dit genre boksen de films niet allemaal in dezelfde categorie. The green mile steekt er bovenuit, net als Apt pupil of The mist, terwijl andere films vooral genre-fans gelukkig zullen maken: Pet sematary, The running man en natuurlijk de enige film gepleegd door de auteur himself: Maximum overdrive, een curiositeit (enkel op video te zien) waarna de bekenste inwoner van Maine zich exclusief op schrijven ging toeleggen (gelukkig, zouden we eraan willen toevoegen).

En dan is er nog de double-bill op 11 januari, in samenwerking met Offscreen. Want van een auteur die zichzelf omschrijft als het literaire equivalent van een Big Mac met friet mag je verwachten dat er tussen de vijftig of zo filmadaptaties vast en zeker voer voor een speciale B-Z double bill zit.

Cujo is een doorgaans onderschatte verfilming van Stephen King’s gelijknamige roman uit 1981. Het New England decor en de wilde beesten thematiek doen denken aan Jaws. Alleen is het beest hier niet een van nature mensonvriendelijk roofdier, maar een trouwe viervoeter met het sympathieke mombakkes van een Saint Bernard. Door de beet van een met rabiës besmette vleermuis verandert deze Beethoven (de hond dus) kloon in een razend monster dat een klein dorp terroriseert, een paar toevallige voorbijgangers verscheurt en het uiteindelijk munt op zijn baasje: een jongen van vijf die samen met zijn moeder als ratten in de val van hun defecte Ford Pinto zitten. Regisseur Lewis Teague (Alligator) gebruikt alle truken van de foor om de spanning en terreur naar het kookpunt te brengen en slaagt erin om de primitieve angst voelbaar te maken voor het publiek.

Creepshow is een hommage aan de vroegere EC horror comics zoals Tales from the Crypt en The Vault of Horror waarin een macaber figuur een aantal op zichzelf staande gruwelverhalen van een inleiding voorziet. In tegenstelling tot eerdere adaptaties van deze strips, zoals deze door de Britse Amicus studio, raken scenarist Stephen King en regisseur George A. Romero (Night of the living dead) wel de juiste snaar met hun heerlijk morbide gevoel voor humor en sarcasme. Door gebruik te maken van tekstballonnen, stripkaders, animatie en expressieve fotografie en camerastandpunten weet zombie maestro Romero de comic feilloos in filmformaat te vatten. Het resultaat is een collectie van vijf sardonische verhalen: van een sinister feest voor Vaderdag, over een mysterieuze meteoor en in zeewier-gedrapeerde zombies tot een monster in een krat en een miljonair met een kakkerlakfobie. Voeg daarbij fijne acteursprestaties van Leslie Nielsen, Hal Holbrook, Ted Danson, Adrienne Barbeau, Ed Harris, EG Marshall en King zelf alsook de griezelige make-up magie van Tom Savini en je hebt een portie rilrug en huivermerg om u tegen te zeggen.